Lieve allemaal,

De week van het afscheid zit erop. Donderdag was het dan echt de allerlaatste keer dat ik op het houten plankje in de motor king stapte en door de zandvlaktes naar de kindjes gebracht werd. Janet mijn gastmama had woensdag in de lokale taal aan de kindjes verteld dat het donderdag onze laatste dag was. Daarvoor was het elke ochtend maar weer de vraag en de hoop dat ze de motor king aanzagen komen met ons erin. Nu weten ze dat we niet meer terug komen. Ze stonden ons donderdag dan ook extra enthousiast op te wachten. Ik had mij boxjes meegenomen. Wanneer de muziek aanging kwam er een lach op hun gezicht en gingen de voetjes van de vloer. Eerder die week hebben we ze leren loomen. Wat waren ze blij toen we die bak donderdag weer tevoorschijn haalde. Ze waren allemaal in to the loom bandjes dat wij een poging zagen om één van de hutjes binnen te sluipen. We hebben 100 ballonnen opgeblazen als verrassing die we vervolgens allemaal naar buiten gooide. Wanneer ik soms even door het gleufje van de deur naar buiten keek zag ik de kindjes allemaal zoet bezig zijn met hun loom bandjes. Toch wel fijn om te zien dat ze zich ook kunnen vermaken als wij niet bij ze zijn. In die twee maanden hebben we elke dag spulletjes meegenomen. Elke dag namen we het ook weer meer terug zodat niet alles al stuk zou zijn voordat wij weggingen. De laatste dag hebben we aan ieder kindje iets gegeven. Het was uiteraard weer één grote chaos. Nadat we de spulletjes hadden gegeven was het tijd om te gaan. Liz en ik probeerde nog ons liedje met ze te zingen als afsluiting maar ze waren veel te druk met hun gekregen spulletjes. Het blijven nou eenmaal kinderen haha. Met dubbele gevoelens stapte ik de motor king in en reden we bij het weeshuis weg, door het dorpje heen zo de zandvlaktes weer in. Nog één keer zwaaide ik en tot op het laatste moment keek ik om..

Vrijdag middag stond ons weer een lange busrit te wachten terug naar Accra. Om half 4 's middags vertrokken we en de volgende ochtend om half 6 waren we aangekomen. Ik stapte in de bus en voordat ik het wist waren we er al. Gaat de tijd ooit nog langzaam hier in Ghana als zelfs de busrit al snel gaat? Die dag zijn we naar het Art Center geweest om souveniertjes te shoppen. Die avond hebben we geslapen in het hostel waar ik mijn eerste nachten in Ghana ook heb geslapen. De volgende ochtend gingen we al vroeg naar Helping Hand. We kwamen de poort binnen en de kindjes stormde gelijk op ons af en sprongen in onze armen. Het verschil tussen het weeshuis in Suluya waar ik vrijwilligerswerk heb gedaan en dit weeshuis in het zuiden is onwijs groot. De kindjes daar hebben zowat alles. Ze kunnen zo vaak douche wanneer ze willen, krijgen 3x per dag eten, hebben allemaal een bed om in te slapen en gaan naar school toe. Het enige wat ze missen zijn ouders die voor ze zorgen, wat natuurlijk verschrikkelijk is. Al die dingen hadden ze niet in het noorden. Wat mij ook opviel is dat ze onwijs goed Engels kunnen spreken. In het noorden bestond mijn communicatie met de kindjes alleen uit handen en voeten. Het was echt alsof ik in een totaal andere wereld was. Dat er zo'n groot verschil kan zijn binnen één land. Ik ben blij dat ik nu zowel het noorden als het zuiden heb gezien. Het noorden was een enorme shock en in het begin twijfelde ik heel erg of ik wel de goede keus had gemaakt. Doordat ik het beide nu gezien heb ben ik toch blij dat ik voor het noorden heb gekozen. Daar ben ik echt nuttig geweest. Het heeft bevestigd dat ik een goede keus voor mezelf heb gemaakt en dat geeft mij een voldaan en prettig gevoel. Samen met Liz heb ik mijn eerste deel goed afgesloten. Ik heb er een vriendin bij gekregen!

Maandag ochtend is het laatste deel van mijn avontuur in Ghana ingegaan samen met Elise. Daar stonden we dan aan de weg met onze volgeladen backpack tassen op onze rug, nog een allerlaatste knuffel aan Liz en toen stapte we de trotro in op naar drie weken veel zien, gezelligheid en vakantie! Gisteren hebben we al veel gezien. Eerst zijn we naar Kakum National Park geweest waar we over touw bruggen hebben gelopen. Het was niet zonder gekraak maar ik leef nog. Daarna zijn we naar monkey forest geweest waar we verschillende aapjes hebben gezien. De eigenaar hiervan was een Rotterdammer. Een hele vriendelijke man. We hebben daar nog heerlijk een tosti gegeten en een glas cola gedronken. Daarna zijn we naar Hans Cottage geweest waar we op de foto konden met een krokodil. Ondanks dat we gehoord hebben dat er een Amerikaans meisje vorig jaar haar halve gezicht verloor wanneer ze op de foto ging was dit geen rede voor ons om dit niet te doen en hebben we het toch gedaan. Je bent tenslotte maar één keer in Afrika! Vandaag stond cape coast castle op de planning. Het was erg indrukwekkend om te horen hoe de Nederlanders hierbij betrokken waren. Onze gids maakte er alleen een beetje een langdradig verhaal van. Na dertig minuten aandachtig luisteren werden we het al beetje zat. Daarna zijn we naar ko-sa beach gegaan. Een resort van een Nederlandse vrouw aan het strand. Hier zag ik in tijden weer eens een stromende douche en een wc die ik gewoon normaal kon doortrekken. Zo ben je nog in het armste van het armste en zo lig je op het strand omringd door palmbomen te drinken uit een kokosnoot die net uit de boom is gehakt.

En toch nog steeds ben ik in Ghana. Het voelt als een paradijs!

Liefs van mij