Uit mijn oog maar niet uit mijn hart

Lieve iedereen,

Het is raar maar waar. Na bijna 3 maanden, 77 nachtjes en 11 weken is mijn avontuur tot een eind gekomen. Ik ben weer in ons koude kikkerlandje terug. Ook in deze allerlaatste week heb ik weer genoeg meegemaakt. Er gaat geen dag voorbij zonder belevenis.

Vanaf Mole Natinal Park hadden we twee dagen nodig om bij onze volgende bestemming aan te komen. We besloten om 1 nachtje ergens te overnachten. Dit ging uiteraard niet zonder slag of stoot. Want probeer nog maar een hotel te vinden midden in de nacht, in een grote stad en in het weekend. Na vijf afwijzingen hadden we eindelijk een kamer gevonden met behulp van een ghanese jongen. Hij was zelfs zo aardig dat hij ons de volgende morgen wel wilde wegbrengen naar het busstation. Om acht uur zou hij voor onze deur staan. Om kwart voor acht gingen we ons bed uit aangezien Ghanezen hier alles op hun gemakje doen. Wij hebben de klok en in Ghana hebben ze de tijd. Maar dit keer was het anders, stipt acht uur werd er op onze deur geklopt. Met een beetje vertraging werden we netjes afgezet bij het busstation. Onderweg hadden we een flinke regen en onweersbui. Niet echt prettig als je in een lekkende bus door de bergen rijdt. Na de busreis moesten we nog verder met de trotro en de taxi. Beide niet zonder problemen. De trotro vloog in de fik en de taxi moest geduwd worden. We merkte al snel dat er rook uit de trotro kwam. Snel de deur opengedaan en samen hebben wij moedig alle bagage eruit gehaald. We zagen het namelijk al voor ons; de trotro in de fik en doei backpacks. Na een lange tijd te hebben gewacht in het donker hebben we een andere trotro kunnen aanhouden. Het was weer lekker proppen geblazen maar we waren blij dat we zaten. Daarna moesten we nog een halfuurtje met de taxi maar, dit werd twee uur. De taxi kon niet meer uit zichzelf rijden en moest aangeduwd worden. Gelukkig konden wij blijven zitten. Na vijf pogingen gooide de taxi chauffeur ons er maar uit en moesten we maar opzoek naar een andere.

Vlak bij de Wli waterfalls zijn we afgezet door de taxi driver en hebben we geslapen in een guesthouse. We hadden van een andere backpacker gehoord dat de tocht naar de upperfalls zeker de moeite waard was maar dat het een zware tocht zou worden van maar liefst vier uur. De volgende ochtend om acht uur stonden we klaar met onze dichte schoenen, korte broek, genoeg water en zeker niet onbelangrijk onze 100% energie. We dachten kom maar op! We waren niet de enigste, we liepen de tocht met een groep van tien Duitsers. We raakte met ze aan de praat en heel toevallig hadden hun ook een dansje gewaagd op het festival in Busua. Het eerste deel van de tocht was goed te doen. We keken voor ons en zagen in de verte een hele hoge berg. We zeiden nog voor de grap tegen elkaar, zullen we die berg moeten beklimmen? Nee joh.. Maar niets was minder waar. Na twee en half uur afzien, zweten, klimmen en klauteren stonden we op de top van de berg. De hele weg bestond uit losliggende stenen, dunne en steile paadjes. Normaal gesproken zou je deze berg met zekerigsmateriaal moeten beklimmen. Maar hier hebben ze daar nog nooit van gehoord. De gids liep zelfs op zijn badslippers. Toen we de waterval zagen wisten we niet hoe snel we er in moesten rennen. Alleen wanneer we met onze voeten het water aanraakte werden we er even aan herinnerd dat het ijskoud bergwater was. Evengoed waren we door het dolle heen en lagen we te spetteren en de spatteren in het water. Onze pret werd alleen al snel verstoord toen we hoorde dat we dezelfde weg met een kleine omweg moesten afleggen. En wat voor een omweg..

Maar we hebben het gered! Toen we na vijf uur terug waren konden we we er voor kiezen om ook nog bij de lowerwaterfall te gaan zwemmen. Er waren precies twee mensen in de groep die dat wel wilde. Jaja, Elise en Sascha. We dachten we zijn er nu toch en zonder gids liepen we de bergen weer op. We hadden in ons hoofd dat het tien minuten lopen was. Na een halfuur keken we elkaar aan en zonder iets te zeggen draaide we ons allebei weer om. Achteraf gezien was dit een goede beslissing want het was een twee uur durende tocht. Als beloning trakteerde we ons zelf op een alvaro en proosten we op de overwinning.

De weg naar onze volgende bestemming was weer niet zonder belevenissen. In de trotro zitten altijd al meer mensen dan wat normaal normaal gesproken gebruikelijk is. Je deelt vaak zelfs één stoel met twee personen. Het kan alleen nog erger, dit hebben we wel gemerkt toen de achterbak volgepropt werd met mensen en zelfs de trekhaak werd gebruikt om op te staan. Het is ongelofelijk maar waar, dit is ook weer verlopen zonder ongelukken. Het lijkt wel of in Ghana alles mogelijk is. Daarna stonden er nog twee activiteiten op onze planning voordat we pas echt gingen relaxen. Weer een bezoekje gebracht aan de apen. Deze waren nog een stuk tammer dan die andere. Zelfs zo tam dat we besprongen werden door vier aapjes tegelijk. Diezelfde dag nog gingen we naar een park die vol stond met mooie en grote bomen. De bedoeling was dat we die volgende ochtend met een gids een rondleiding door het park gingen doen. We hadden toch maar besloten dit niet te doen en hebben zelf een klein rondje gelopen en betekenissen erbij bedacht.

Lloyds Beach resort, wat hadden we daar zin in. Lekker de hele dag bruinbakken, cocktails drinken en het allerbelangrijkste relaxen. Het was wel met de achterliggende gedachte dat dit onze laatste dagen hier in Ghana zouden zijn. We zijn opgetrokken met twee ghanese jongens. We hebben onze drie weekse reis afgesloten met het uitgaansleven in Accra. Eindelijk konden de voetjes echt van de vloer en werd het niet belemmerd met zere knieën. Het was maar goed dat we twee bodyguards bij ons hadden, want als twee blonde meiden wil je daar niet alleen staan. Nu konden we echt zeggen dat we geproefd hebben van de Afrikaanse dansstijl. Het is geweldig om te zien hoe hun passie voor dans is en dit aan ons over willen brengen. We kregen niet alleen van onze dansdocenten complimentjes hoe snel we het oppakte maar, ook van andere mensen die in de club waren. We hadden dit zeker niet willen missen en zijn blij dat we onze tip door Ghana op deze manier hebben kunnen afsluiten.

Wel gek hoor, zo stap je nog het vliegtuig in naar Accra en zo stap je alweer het vliegtuig in terug naar Nederland. De tijd is echt voorbij gevlogen. Ik kan wel zeggen dat ik wijzer, volwassener en zelfstandiger terug ben gekomen. En niet alleen dat maar ook als een licht getint ghaneesje die een beetje dikker is geworden. Een levenslange ervaring heb ik opgedaan. Beseffen doe ik het nog steeds niet en ik weet ook niet of ik dat ooit ga doen. Alleen één ding is zeker. Deze levenservaring pakt niemand mij meer af.

Ghana is uit mijn oog maar niet uit mijn hart!

Liefs van mij

Famous

Lieve allemaal,

Hoe normaal mijn leventje hier in Ghana al is geworden, vervelen doe ik mij niet. Elke dag maak je wel weer iets mee. Er gaat geen dag voorbij zonder nieuwe indrukken en elke dag blijft weer een verrassing.

Zaterdag avond sloten we Busua af met een jungle party. Het was een mooie locatie onder de palmbomen. Ook al zat een dansje wagen er nog steeds niet in voor mij ik heb me geen moment verveelt. Wat kunnen de Ghanezen hier losgaan. Geweldig om de Afrikaanse dansstijl te zien en vooral om te zien hoe de jongens met elkaar dansen. Het gaat er nog best wel intens aan toe, helemaal als je het vergelijkt met Nederland. Het is wel puur vriendschappelijk en het is echt iets wat bij de cultuur hoort. Er waren veel verschillende nationaliteiten aanwezig op het festival. Je kon er zo uitpikken wie wel en niet Ghanees was. Aan de Afrikaanse dansstijl is namelijk niet op te boxen, het is een kunst apart en het zit echt in hun bloed.

De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van onze gastmama van die afgelopen dagen. Wanneer we een foto wilde maken met haar en vertelde dat we deze thuis in Nederland wilde laten zien aan onze familie werd eerst de mooiste outfit uit de kast getrokken. Ook zo iets typisch Ghanees, want dat heb ik eerder meegemaakt met mij gastmoeder in het noorden. Daarna liet ze nog met trots een foto boekje zien van haar kinderen. Dat vind ik ook zo iets moois aan dit hele avontuur. Je ontmoet mensen in een totaal andere wereld die altijd wel ergens in je gedachten zullen blijven hangen.

We hadden die dag een lange rit voor de boeg. We vertrokken naar de Green Ranch waar we konden paardrijden. Het was nog maar de vraag of ik wel kon paardrijden vanwege mijn knieën maar evengoed gingen we gewoon heen. We kwamen s'avonds in het donker aan. We reizen hier veel met trotro's maar het laatste stukje moesten we met de taxi. We vertelde de driver waar we heen moesten en eerst wist hij niet waar het was maar later zei hij toch dat hij het wist. We stapte maar in met onze vingers gekruist dat hij ons bracht waar we daadwerkelijk ook heen moesten. Het was een smalle weg door de bergen wat bestond uit zand, heuvels en kuilen. Niet heel verrassend meer. Het werd nog een tikkeltje spannender toen de lichten van de auto ook nog defect waren en we diezelfde weg in het donker moesten afleggen. We waren gelukkig veilig aangekomen en werden vriendelijk ontvangen door de Franse eigenaresse. Wanneer ze ons de kamer liet zien waren we heel enthousiast toen we het lekkere bed en de mooie badkamer zagen. Dat gevoel werd alleen al snel verstoord toen Elise een mega grote spin zag. Ik ben niet snel bang meer voor beestjes want ik leef nu al twee en een halve maand tussen de ongedierte, maar deze was toch wel erg groot. Uiteindelijk heeft de eigenaresse hem weggehaald uit onze kamer en konden we met een gerust hart gaan slapen. Wel was het weer een zweet nachtje, want het stroom was uitgevallen. Tegenwoordig valt die elke dag wel minimaal twee keer uit en leven we de halve dag of nacht zonder stroom. De volgende ochtend werden we blij gemaakt met een heerlijk ontbijt; een stuk meloen, ananas en een broodje met pindakaas!! Met een goedgevulde buik konden we gaan paardrijden. Het was een mooie tocht van twee uur langs het meer en een stukje door de bergen. Gelukkig had ik niet zoveel last van mijn knieën. De eigenaresse had mij via een touw aan haar paard gebonden zodat mijn paard onder controle bleef. Want ik zag het al wel weer gebeuren; paard slaat op hol en sas valt er af op haar knieën. Nou en één ziekenhuis bezoekje hier in Ghana vond ik wel genoeg dus dat risico wilde ik niet riskeren. Wanneer we op het punt stonden om te vertrekken en wilde betalen kwamen we erachter dat we niet genoeg geld bij ons hadden. Dat werd dus poep scheppen..

Toen stond Hanukkah op de planning. Een weeshuis wat ook op hart van Nederland is geweest. Het is opgezet door een Nederlandse vrouw. Twee vriendinnen van Elise hebben daar ongeveer twee jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan. Het paste perfect in onze reis door Ghana dus we zijn er een kijkje gaan nemen. We werden onwijs enthousiast ontvangen en hebben gesproken met meerdere Nederlandse vrijwilligers die daar op dat moment waren. We hebben ook een rondleiding gekregen. Na het zien van het weeshuis Helping Hand in het zuiden dacht ik wat hebben ze het goed hier vergeleken het noorden. Dit kan toch niet nog beter? Maar wel dus. Het weeshuis daar is zo goed voor elkaar. Ze hebben heel veel mensen in dienst. Voor elke klas een andere docent, wasmoeders, koks en zelfs een verpleegster. Ze hebben ook heel veel sponsors vanuit Nederland, waardoor ze zo'n mooi project als dit hebben kunnen opzetten. Ik gun elk wees kindje zo'n plek als Hanukkah. Ze vertelde ook dat sommige kindjes na hun proces weer terug gaan naar hun ouders of familie. Ze blijven dus niet altijd wees. Ook hebben ze gehandicapten, die kunnen alleen niet meer terug naar huis. Na de rondleiding hebben we nog eventjes met de kindjes gespeeld. Wanneer we weer wegreden stonden een aantal kindjes ons bij de poort heel lief uit te zwaaien.

Diezelfde dag nog zijn we door gereden naar Hand in Hand. Een community voor verstandelijk en geestelijk beperkte kinderen. Ik heb me laten vertellen dat ze hier in Ghana niet weg zijn van gehandicapten en dat ze zelfs verstoten worden. Bij Hand in Hand hebben ze een thuis en krijgen ze ontzettend veel liefde. Wat ben ik blij dat er zo'n organisatie bestaat hier in Ghana. Elise en ik hebben armbandjes gekocht en een soort van portemonnee tasje gekocht wat gemaakt is door de kinderen zelf. Net voordat we de taxi in stapte om naar ons volgende trip te gaan kwam er een gehandicapt meisje naar me toe en vroeg of ik pijn had aan mijn knieën. Ik antwoordde ja en ze legde heel lief een arm op mijn schouder. Vervolgens liet zij een klein wondje op haar elleboog zien en zei dat ze ook pijn had. Waardoor ik heel lief ook een arm op haar schouder legde en ik een lach op haar gezicht zag komen. Er hoeven maar zulke kleine dingetjes te gebeuren hier en het maakt mijn dag al goed.

Daarna gingen we een bezoekje brengen aan de apen. De mensen in de buurt van Boabeng en Fiema geloven dat apen heilig zijn en geen kwaad mag worden aangedaan. Ze denken dat apen overleden mensen uit de slaventijd zijn en dat hun geest nu voort leeft in de apen. Er leven in totaal meer dan duizend apen en zijn beschermd in een bomenreservaat tussen de twee dorpen in. Wij hebben samen met een gids er doorheen gelopen en hebben de apen zelfs bananen gevoerd. Brutaal waren ze zeker. Wanneer ze een banaan zagen was die negen van de tien keer al uit je handen voordat je het zelf door had. Ondanks dat de zeggen dat het mensvriendelijke apen zijn stond ik toch een beetje te trillen op mijn benen. Helemaal nadat ze op me sprongen en aan mijn shirt gingen hangen. Het blijven nou eenmaal dieren in het wild. Er was zelfs een apenbegraafplaats. Als er een aap overlijdt regelen de dorpsbewoners een hele dienst voor ze en krijgen ze een kistje om in te rusten.

Als laatste die dag zijn we de Kintampo Waterfalls wezen bezoeken. Die was te bereiken met om precies te zijn 150 traptreden. Naar beneden ging wel lekker en we dachten ach dit valt wel mee. We waren alleen even vergeten dat we deze treden straks ook weer met 40 graden omhoog moesten lopen. Het zat er vol met Ghanezen jongeren en iedereen wilde met ons op de foto. Ze bleven achter elkaar door maar komen en komen. We kwamen er zelf bijna niet eens aan toe om foto's te maken. Op de trap terug en boven gingen de plaatjes schieten gewoon nog door. Als koos make-up loos, helemaal bezweet, met onze lelijke toeristen outfits aan lopen we hier en nog iedereen wilt met ons op de foto. Famous in Ghana! Heel veel denken hier ook dat Elise en ik zusjes zijn of zelfs tweeling. Wanneer we dan uitleggen dat we vriendinnen zijn blijven ze nog steeds zusjes tegen ons zeggen. De volgende keer als het gevraagd word zeggen we wel gewoon dat we zusjes zijn, ghanese zusjes.

Met mijn knieën gaat het gelukkig al een stuk beter. Er begint al een gezonde nieuwe huid onder te komen. We hebben de wond meerdere malen schoongemaakt en de antibiotica slaat goed aan. Ik kan ook weer zo goed als normaal lopen. Echt een hele opluchting. Beetje jammer alleen dat de foto's van de afgelopen dagen en die nog gaan komen half verpest zijn haha. Ik hoop dat ik er niet al te grote littekens aan overhoud en anders zie ik het maar als een levenslange aandenken aan Ghana die op mijn lijf gedrukt staat.

We zijn nu net aangekomen bij Mole National Park. De plek waar ik verliefd ben geworden op Afrika!

Liefs van mij,

Kop op!

Lieve allemaal,

Na een relaxed dagje op Ko-sa Beach ging onze wekker de ochtend daarna alweer vroeg. Het volgende Beach resort stond op de planning, Kangaroo Pouch Beach resort. Elise en ik hebben daar een surf les genomen. We begonnen met een korte warming up. Stukje rennen over het strand, zwaai oefeningen en een stretch. Daarna hebben we de handelingen geoefend op het strand. Toen was het tijd voor het echte werk. De zee in en surfen maar! Na twee opgezwollen knieën, een teen uit positie, een bikini broekje wat afzakte en vijf uur verder kon ik het nog steeds niet. Na nog meer oefenen, oefenen en nog eens oefenen zei ik tegen mijn surf instructeur: I try it one more time, last is best. En JAHOOR toen lukte het om twee seconden te blijven staan. Ik heb zelfs in die korte tijd dat ik stond nog even een dansje gedaan van blijdschap. Mijn instructeur toonde een grote glimlach op zijn gezicht en gaf me een high5. Hij waardeerde mijn doorzettingsvermogen. Het moest en zou me lukken pas dan dan zou ik de zee uitstappen. Maar wat had ik de volgende ochtend toen ik wakker werd spijt dat ik niet een paar uur eerder tegen mijn instructeur had gezegd "I try it one more time, last is best". Ik werd namelijk wakker met op allebei mijn knieën een enorme schaaf/brandwond. Pijn wat het deed en lopen ging me verre van gemakkelijk af..

Die dag gingen we een bezoekje brengen aan het dorpje Nzulezu. Dit is een klein dorpje wat gebouwd is op palen met ongeveer vijfhonderd inwoners. Vanaf het plaatsje Beyin was het een uurtje varen met de kano. Onze gids peddelde ons erheen. Het was een rustige omgeving en een mooie natuur met op de achtergrond brullende apen. We zagen ze alleen niet, maar het feit dat je ze gewoon alleen al hoort en er nier ver vandaan bent is al gaaf. Het dorpje zelf vond ik verder niet zo heel veel voorstellen. Van te voren was het de bedoeling dat we daar ook bleven slapen maar de planning was gewijzigd. Vrijdag was het independent day hier in Ghana. Er is een driedaagse festival en laat dat nou net hier in Busua zijn waar wij hebben leren surfen. Iedereen had het erover en zei dat we erheen moesten. We besloten dus om weer terug te keren naar Busua. Het resort Kangaroo Pouch waar we verbleven konden we helaas niet meer slapen. De artiesten zouden daar namelijk verblijven. We hadden die avond ervoor een jongen uit de UK ontmoet. Hij werkte hier als vrijwilliger en regelde kamers voor mensen. Zo ging hij dat ook voor ons doen en had gezegd dat hij die volgende ochtend contact met ons zou opnemen. Uiteindelijk was dit iets meer gedoe dan we hadden verwacht. Hij liet maar niks van zich horen en wanneer wij hem probeerde te bellen werd er niet opgenomen. We zaten dus in spanning of we wel een slaapplek zouden hebben. Eenmaal terug gekeerd in Busua gingen we eerst nog even langs het Kangaroo Pouch resort om onze backpacks te halen. We konden ze daar die dag laten staan zodat we er niet mee hoefde te sjouwen en niet mee hoefde te nemen in de kano. We hadden ze neergezet op de bank en ze zouden naar een veilige kamer gebracht worden. Waar denk je dat we onze backpacks aantroffen toen we terug kwamen? Ja hoor, gewoon nog op diezelfde bank. Ze hebben daar dus gewoon open en bloot de hele dag gelegen. Daarna gingen we opzoek naar die jongen uit de UK. Toen hij ons aan zag komen lopen zagen we gelijk aan zijn gezicht dat hij ons vergeten was en verontschuldigde zich. Hij ging toen gelijk met ons opzoek naar een kamer. Na een aantal keer nee te hebben gezegd hadden we eindelijk een kamer. Het was een homestaying van een hele lieve Ghanese vrouw. Met de douche en wc helemaal aan de andere kant van de straat was het nog wel te doen. Er stond een bed, we konden slapen en dat was het belangrijkste.

Met veel pijn aan mijn knieën en strubbelend lopen gingen we s'avonds naar het feest toe. Natuurlijk was dit op de hoogste verdieping en moesten er eerst heel wat traptreden aan vooraf gaan. Gelukkig was daar mijn surf instructeur en nam mij op zijn rug de trap op. Hij had stiekem nog wat goed te maken. Helaas zat een dansje wagen er niet echt voor mij in. We gingen zitten aan een tafel en de kaarten kwamen tevoorschijn. Het werd een drank spelletje met onze Ghanese Busua vrienden. Inmiddels heb ik hier honderd vrienden gemaakt. Je hoeft alleen maar met je benen omhoog te zitten en een wond te hebben en iedereen komt naar je toe om te vragen hoe het gaat. De hele dag door verdraaid iedereen wel zijn nek, want ik word door iedereen aangestaard en nagekeken. Niet zo heel fijn.

De volgende dag hebben we toch maar een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis. Mijn knieën begonnen er steeds erger en erger uit te zien en lopen ging zowat niet meer. De vrouw die haar kamer aan ons verhuurde was zo lief om met ons mee te gaan. Het begon met wachten, wachten, wachten. Dat kan ook niet anders hier in Ghana. Eerst moest ik al alleen betalen voor een pasje. Wanneer ik vroeg om een bonnetje uit te schrijven voor mijn reisverzekering kreeg ik als antwoord dat het zaterdag was en dat ik maandag maar moest terug komen. Maar dat gaat een beetje moeilijk als je aan het rondreizen bent.. Toen werden we doorgestuurd om antibiotica te halen. Zesenvijftig pillen in totaal en ik moet er acht per dag slikken. Die kunnen er ook nog wel bij, alsof ik nog niet genoeg pillen moet slikken hier in Ghana haha. Toen mijn wonden werden schoongemaakt heb ik het hele ziekenhuis bij elkaar gehuild en de hand van de zuster fijngeknepen. Was was dat verschrikkelijk. Wanneer ik serieus gewoon op één meter afstand werd uitgelachen door de verpleegsters en andere mensen die meegenoten van mijn pijn heb ik nog even extra hard in de hand van de zuster geknepen.

Met een beperking ga ik mijn laatste twee weekjes in. Balen doe ik als een stekker maar ook hier kom ik weer sterker uit. Kop op!

Liefs van mij

Paradise

Lieve allemaal,

De week van het afscheid zit erop. Donderdag was het dan echt de allerlaatste keer dat ik op het houten plankje in de motor king stapte en door de zandvlaktes naar de kindjes gebracht werd. Janet mijn gastmama had woensdag in de lokale taal aan de kindjes verteld dat het donderdag onze laatste dag was. Daarvoor was het elke ochtend maar weer de vraag en de hoop dat ze de motor king aanzagen komen met ons erin. Nu weten ze dat we niet meer terug komen. Ze stonden ons donderdag dan ook extra enthousiast op te wachten. Ik had mij boxjes meegenomen. Wanneer de muziek aanging kwam er een lach op hun gezicht en gingen de voetjes van de vloer. Eerder die week hebben we ze leren loomen. Wat waren ze blij toen we die bak donderdag weer tevoorschijn haalde. Ze waren allemaal in to the loom bandjes dat wij een poging zagen om één van de hutjes binnen te sluipen. We hebben 100 ballonnen opgeblazen als verrassing die we vervolgens allemaal naar buiten gooide. Wanneer ik soms even door het gleufje van de deur naar buiten keek zag ik de kindjes allemaal zoet bezig zijn met hun loom bandjes. Toch wel fijn om te zien dat ze zich ook kunnen vermaken als wij niet bij ze zijn. In die twee maanden hebben we elke dag spulletjes meegenomen. Elke dag namen we het ook weer meer terug zodat niet alles al stuk zou zijn voordat wij weggingen. De laatste dag hebben we aan ieder kindje iets gegeven. Het was uiteraard weer één grote chaos. Nadat we de spulletjes hadden gegeven was het tijd om te gaan. Liz en ik probeerde nog ons liedje met ze te zingen als afsluiting maar ze waren veel te druk met hun gekregen spulletjes. Het blijven nou eenmaal kinderen haha. Met dubbele gevoelens stapte ik de motor king in en reden we bij het weeshuis weg, door het dorpje heen zo de zandvlaktes weer in. Nog één keer zwaaide ik en tot op het laatste moment keek ik om..

Vrijdag middag stond ons weer een lange busrit te wachten terug naar Accra. Om half 4 's middags vertrokken we en de volgende ochtend om half 6 waren we aangekomen. Ik stapte in de bus en voordat ik het wist waren we er al. Gaat de tijd ooit nog langzaam hier in Ghana als zelfs de busrit al snel gaat? Die dag zijn we naar het Art Center geweest om souveniertjes te shoppen. Die avond hebben we geslapen in het hostel waar ik mijn eerste nachten in Ghana ook heb geslapen. De volgende ochtend gingen we al vroeg naar Helping Hand. We kwamen de poort binnen en de kindjes stormde gelijk op ons af en sprongen in onze armen. Het verschil tussen het weeshuis in Suluya waar ik vrijwilligerswerk heb gedaan en dit weeshuis in het zuiden is onwijs groot. De kindjes daar hebben zowat alles. Ze kunnen zo vaak douche wanneer ze willen, krijgen 3x per dag eten, hebben allemaal een bed om in te slapen en gaan naar school toe. Het enige wat ze missen zijn ouders die voor ze zorgen, wat natuurlijk verschrikkelijk is. Al die dingen hadden ze niet in het noorden. Wat mij ook opviel is dat ze onwijs goed Engels kunnen spreken. In het noorden bestond mijn communicatie met de kindjes alleen uit handen en voeten. Het was echt alsof ik in een totaal andere wereld was. Dat er zo'n groot verschil kan zijn binnen één land. Ik ben blij dat ik nu zowel het noorden als het zuiden heb gezien. Het noorden was een enorme shock en in het begin twijfelde ik heel erg of ik wel de goede keus had gemaakt. Doordat ik het beide nu gezien heb ben ik toch blij dat ik voor het noorden heb gekozen. Daar ben ik echt nuttig geweest. Het heeft bevestigd dat ik een goede keus voor mezelf heb gemaakt en dat geeft mij een voldaan en prettig gevoel. Samen met Liz heb ik mijn eerste deel goed afgesloten. Ik heb er een vriendin bij gekregen!

Maandag ochtend is het laatste deel van mijn avontuur in Ghana ingegaan samen met Elise. Daar stonden we dan aan de weg met onze volgeladen backpack tassen op onze rug, nog een allerlaatste knuffel aan Liz en toen stapte we de trotro in op naar drie weken veel zien, gezelligheid en vakantie! Gisteren hebben we al veel gezien. Eerst zijn we naar Kakum National Park geweest waar we over touw bruggen hebben gelopen. Het was niet zonder gekraak maar ik leef nog. Daarna zijn we naar monkey forest geweest waar we verschillende aapjes hebben gezien. De eigenaar hiervan was een Rotterdammer. Een hele vriendelijke man. We hebben daar nog heerlijk een tosti gegeten en een glas cola gedronken. Daarna zijn we naar Hans Cottage geweest waar we op de foto konden met een krokodil. Ondanks dat we gehoord hebben dat er een Amerikaans meisje vorig jaar haar halve gezicht verloor wanneer ze op de foto ging was dit geen rede voor ons om dit niet te doen en hebben we het toch gedaan. Je bent tenslotte maar één keer in Afrika! Vandaag stond cape coast castle op de planning. Het was erg indrukwekkend om te horen hoe de Nederlanders hierbij betrokken waren. Onze gids maakte er alleen een beetje een langdradig verhaal van. Na dertig minuten aandachtig luisteren werden we het al beetje zat. Daarna zijn we naar ko-sa beach gegaan. Een resort van een Nederlandse vrouw aan het strand. Hier zag ik in tijden weer eens een stromende douche en een wc die ik gewoon normaal kon doortrekken. Zo ben je nog in het armste van het armste en zo lig je op het strand omringd door palmbomen te drinken uit een kokosnoot die net uit de boom is gehakt.

En toch nog steeds ben ik in Ghana. Het voelt als een paradijs!

Liefs van mij

Vijftig

Lieve allemaal,

Zeven weken geleden begon ik aan mijn avontuur en stapte ik het vliegtuig in op naar Ghana. Op naar een hele andere wereld, op naar een nieuwe ervaring in mijn leven! De eerste avond vanuit het hostel belde ik al huilend naar huis en kon ik alleen maar denken sas waar ben je aan begonnen. Het was de onwennigheid, de mega vele indrukken die je al na een paar uur hebt opgedaan. Oftewel het was gewoon echt een cultuurshock. En toen ontmoette ik na een paar dagen Liz in het hostel. Wat deed dat me goed, om gewoon een blank meisje uit Nederland te zien net als ik. Als twee vreemdelingen zijn we bij elkaar gezet en het was nog maar de vraag of het klikte. Al snel werd duidelijk dat het goed klikte en dat we met hetzelfde doel hierheen zijn gekomen. Samen gingen we op naar het noorden! Wat was de eerste dag en ook nog de eerste weken bij het weeshuis een shock voor ons. We dachten allebei hoe gaan we ooit een band met deze kinderen creëren, hoe gaan we het ooit naar onze zin hier krijgen. Maar we hebben doorgezet en het is ons gelukt. We hebben ons doel bereikt: de kinderen iets kunnen leren en een lach op hun gezicht bezorgd. Ik kan er toch wel met positieve herinneringen op terug kijken. Ik ga de kindjes echt missen en dat had ik de eerste weken echt niet gedacht. Maar ze hebben wel een plekje in mijn hart gekregen. Net als Liz, elke dag hebben we dag in en dag uit op elkaars lip geleefd. Alles deden we samen zelfs de avond wc tripjes (want stel je voor je wordt opgegeten door een kakkerlak). Geen irritatie moment is er geweest. We hebben samen gelachen en samen gehuild. Ik had niet beter kunnen wensen. Wat ben ik blij dat ik dit deel van mijn bijzondere avontuur met haar heb mogen delen.
Afgelopen week hebben we weer leuke dingen met de kindjes gedaan. Onder andere tanden gepoetst, nagels gelakt, getekend, bellen geblazen en ballonnen uitgedeeld. Zodra ik weer iets uit mijn tas heb gepakt stormen ze op ons af en word je echt gillend gek. Het is dan echt één grote chaos. Maar als je dan ziet dat de kindjes uiteindelijk allemaal zoet aan het tekenen zijn en af en toe even naar je toekomen om hun tekening te laten zien of hun kleurpotlood om te ruilen, of als je tijdens het tandenpoetsen ziet dat een wat ouder kindje de tandjes van zijn kleinere broertje, zusje of dat van een ander jonger kindje poetst ben ik die chaos al snel weer vergeten en kan ik alleen nog maar genieten. Ook hebben we ons liedje geverfd op 1 van de hutjes van het weeshuis. Het liedje wat we elke ochtend opnieuw samen met de kindjes zingen en dansen. Nog maar drie ochtenden naar Suluya toe..
Mijn zus en moeder hadden een heel leuk fotoboekje gemaakt met foto's van onder andere ikzelf, mijn familie, mijn huis, Sinterklaas, de stad Alkmaar, AZ en typisch Hollands eten. Mijn gastouders vonden dit super leuk om te zien. Toen ze de foto van zwarte piet zagen en ik vertelde dat ik het was kreeg ik als reactie dat ik daar net als hun was, een Ghanees iemand haha. Ik heb mijn cadeautjes gisteren ook aan het gastgezin gegeven. Een knuffeltje voor mijn gastbroertje Junior, sieraden voor mijn twee zusjes Eileen en Helen, een sjaaltje en sieraden voor mijn gastmoeder Janet en een AZ shirt voor mijn gastvader Francis en voor onze personal driver Mohammed die ons elke dag naar Suluya brengt. Wat waren ze er blij mee! Janet gaf me een dikke knuffel. Francis zei; i'm very proud, this is my club. Hij heeft gister en vandaag de hele dag in het shirt rondgelopen en geshowd in het dorp. Ook was het tijd voor een fotomomentje. Janet had haar mooiste jurk aangetrokken en had mijn gegeven sieraden omgedaan. Het sjaaltje wat bedoeld is voor om je nek had ze om haar haren heen gewikkeld. Want ja ik ben hier nou eenmaal in Afrika en niet in Nederland.
Vannacht hebben we een kort nachtje gehad. Elise zou namelijk aankomen hier in Wulugu. Om 4 uur vanmorgen ging mijn telefoon; Met Elise, ik ben er. Ik kon het maar moeilijk geloven dat het echt zo was. We gingen haar ophalen met de motorking. Zo stond ze me nog uit te zwaaien op Schiphol en zo zie je je vriendin uit Nederland na zeven weken ineens weer voor je staan en dan nog wel hier in Ghana. Heel onwerkelijk. Daarna zijn we niet meer gaan slapen want we hadden uiteraard heel wat te kletsen en er was nog een klein probleempje, het bed van Elise was doorgezakt. Om zeven uur schoven we aan tafel voor het ontbijt en daarna zijn we naar Suluya gegaan. Dit keer zaten we met zijn drieën in de motorbak. Het viel de kinderen gelijk op dat er nog iemand bij was. Geweldig vonden ze het en ze waren door het dolle heen. Het was heel leuk om de kindjes aan Elise te laten zien en ook dat ze kan zien waar ik deze twee maanden heb geleefd.
Mijn laatste weekje hier in Wulugu is ingegaan. Als de dag van gisteren weet ik nog dat ik hier aankwam en na deze week heb ik hier gewoon zeven weken geleefd. Het is zo bizar hoe snel het is gegaan. Ook het leven hier in het gastgezin was in het begin erg wennen. Bijvoorbeeld het water moeten halen uit een pomp, het douche met een emmer, het naar de wc moeten boven een gat, het buiten koken op kolen. Wanneer doe je dat nou? Echt alles gaat hier anders, niks kan je vergelijken met Nederland. Ondanks alle grote verschillen kan ik zeggen dat dit echt mijn thuis geworden is. Het leven in Nederland kan ik mij nu al moeilijk voorstellen eigenlijk.Vrijdag middag vertrek ik samen met Liz en Elise terug naar het zuiden. We zullen één nachtje slapen in het hostel en gaan vanuit daar naar Helping Hand. Dat is het weeshuis waar Liz haar eerste 1.5 maand vrijwilligerswerk heeft gedaan en waar ze haar laatste twee weken naar terug gaat. Elise en ik gaan mee en zullen daar één nachtje blijven slapen. Ik kijk er erg naar uit. Zo kan ik de verschillen zien tussen het weeshuis hier in het noorden en in het zuiden. Volgende week maandag beginnen Elise en ik aan onze rondreis door Ghana. We hebben heel veel leuke dingen op de planning staan!
Deze week staat echt in het teken van afscheid. Afscheid nemen van de kindjes van het weeshuis, mijn gastgezin, van Liz en van mijn huisdieren. Maar deze week is ook weer het begin van iets nieuws, namelijk het rondreizen! Het wordt een week met dubbele gevoelens..
50 nachtjes heb ik er al opzitten in Ghana. Nog 27 nachtjes te gaan.
Let's do it!
Liefs van mij

Schatjes

Lieve allemaal,

Weer een weekje verder en tegelijkertijd ook weer een weekje dichter bij mijn vertrek. Nog maar 2 weekjes hier in Wulugu en nog maar 5 weekjes in Ghana. De tijd vliegt voorbij! Vorige keer schreef ik nog over hoe warm het hier wel niet is. Nou dit keer kan ik vertellen dat ik mijn eerste regendruppels in Ghana heb gezien. Het kwam behoorlijk hard uit de lucht vallen. Het moet niet gekker worden maar ik ben nog nooit zo blij met regen geweest. Wat was dat een lekkere afkoeling zeg!
Vrijdag avondzaten Liz en ik buiten in de binnenplaats gewoon rustig te eten zoals we dat altijd doen totdat het plots een andere wending kreeg. Opeens zagen we dat er grote boxen werden geplaatst. Nou geluid kwam er uit hoor, ik denk dat heel Ghana kon meegenieten. Eerst stroomde het binnen met jonge kindjes. We zaten erbij en keken erna. Het leek wel een minidisco wat in een nieuw jasje was gestopt. Later kwam de jongelui (zoals wij dat in Nederland noemen). We konden er niet onderuit om ook even een dansje te doen op de dansvloer. Ik dacht dat ik losse heupen had en de danslerares was maar de rollen waren omgedraaid. Dansen kunnen ze hier als de beste. Voordat we altijd gaan slapen hebben we ons standaard avond tripje naar het toilet toe. Ook die avond moest dat gewoon weer gebeuren. We stopte allebei maar een stukje wc papier in onze broekzak want om nou met een hele wc-rol door de menigte te lopen.. Haha! Zo hadden we dus ineens een onaangekondigd feestje. Zo blijkt maar weer alles kan in Ghana en je weet nooit wat je te wachten staat.
Wat heb ik de afgelopen week genoten van de kindjes bij het weeshuis. Ik merk dat ik mijn plekje heb gevonden en dat ik er nu echt van aan het genieten ben. Elke ochtend ga ik er met plezier heen en wanneer ik zie dat de kindjes weer staan te springen en te juichen van blijdschap als ze ons zien aankomen geeft dat mij zo'n goed gevoel en dan denk ik hier doe ik het voor, de kindjes een lach op hun gezicht bezorgen. Na het enthousiaste ontvangst lopen we altijd samen met de kindjes naar het schooltje toe waar we de ochtenden altijd doorbrengen. Ik heb mijn eerste stap nog niet eens gezet en voel dan al twee handjes. Maar bij twee handjes blijft het niet bij. Wanneer ik mijn laatste stap heb gezet en de kindjes losgelaten hebben en ik vervolgens naar mijn armen kijk staan die beide helemaal vol gestempeld met handafdrukken haha. Daarna is het weer tijd om liedjes met ze te zingen die wij ze geleerd hebben. (Liz and Sascha, head shoulders knees and toes, A ramsamsam en if your happy and you know it). Ze zijn er echt dol op. Zelf kennen ze ook heel veel liedjes en vinden het geweldig om die ook aan ons te leren. Ze zingen, dansen en handjeklappen tegelijkertijd. Het allerleukste vinden ze het lachen wanneer ik weer is de fout inga. Drie dingen tegelijk is best pittig hoor, maar ik heb nog twee weken om te oefenen. Wanneer het voor ons weer tijd is om te gaan stormen de kindjes op ons af met hun handen in de lucht. Het is dan tijd voor de high5 en de box. Een camera is iets waar ze trouwens ook helemaal weg van zijn. Ze gaan er helemaal voor staan. Wanneer ze de camera hebben gezien blijft het de hele ochtend wel doorgaan met Sascha photo photo? Dus ik kom met genoeg foto's thuis!
We zijn echt aan de kinderen gewend geraakt en hun ook aan ons. Het is ook mooi om te zien dat de rotjochies van het begin in de eerste weken nu ook gewoon naar ons luisteren.We zijn de kinderen echt gaan zien als onze schatjes!We hebben ook echt een band met ze gecreëerd ondanks dat de communicatie niet bestaat uit Engels maar uit handen en voeten. Soms zijn het net papegaaien. Wanneer Liz en ik Nederlands tegen elkaar praten, praten ze ons na. Het lukt ze nog aardig goed ook.
Voor deze week hebben we weer leuke spulletjes op ons lijstje staan om mee te nemen. Ik heb er weer zin in! Het is gewoon alweer mijn laatste weekje alleen met Liz. Genieten dat is wat we gaan doen!
Liefs Sascha

Anders maar normaal

Lieve allemaal,

Jeetje wat gaat de tijd toch snel. Ongelofelijk. Vandaag zit ik gewoon precies op de helft van mijn avontuur, uitdaging en reis. Volgende week vliegt Elise al deze kant op. Mijn leventje hier begint langzamerhand al een beetje "normaal" te worden. Het zal ook zeker een cultuurshock gaan worden wanneer ik weer terug ben in Nederland. Hoe smaakt Nederlands kraanwater? Hoe ruikt de Nederlandse lucht? Hoe voelt het om schoon te zijn? Hoe voelt een zachte ondergrond aan mijn billen? Dat zijn dingen die ik mij nu na een maand al niet meer kan voorstellen. Ook kwamen we deze week erachter hoeve graden het is. Maar liefst 40 graden. Gevoelstemperatuur 45 dus. En in Nederland? Sneeuw en ijs toch... Haha! Misschien maak ik jullie iets minder jaloers door te zeggen dat we om half 8 in de ochtend tijdens ons ontbijt de druppels overal al over ons lichaam voelen lopen. En wanneer het stroom 's avonds uitvalt en de volgende ochtend pas weer aangaat en dan ook eindelijk de ventilatie weer aanspringt kan je wel raden wat voor een nachtje we hebben moeten doorstaan!
'De mensen met spullen op hun hoofd.' Dat is toch wel een typisch beeld wat velen hebben bij Afrika. Dat beeld klopt helemaal. Letterlijk alles wordt op hun hoofd gedragen, zelfs de aller kleinste dingen. De spulletjes die wij meenemen naar het weeshuis willen de kindjes maar al te graag dragen. In hun handen? Nee hoor, ook dit gaat gewoon boven op hun hoofd. Overal waar we zijn en om ons heen kijken zien we dit typische beeld van Afrika wel. Wat me opvalt, is dat niet iedereen hier hetzelfde gekleed is. Je ziet hier Afrikanen met Afrikaanse kleding lopen, maar ook Afrikanen die weer heel westers gekleed zijn. Ook komt het hier in Ghana voor, dat je twee mannen hand in hand ziet lopen. Dat is niet omdat ze homo zijn, wat we in Nederland zouden denken. Maar hier is het puur uit vriendschap en respect.
Over de vriendelijkheid van de Ghanese bevolking valt wel wat te klagen vind ik. Het is een beetje dubbel. Alle mensen hier zien blank als rijk, ze proberen je daarom ook 9 van de 10 keer op te lichten. Vooral de taxi chauffeurs hier. Dat vind ik wel echt een nadeel. Van de andere kant, je hoeft maar te roepen waar je heen moet en ze komen al op je af om je te helpen en vragen dan niet om je geld maar zijn ze oprecht behulpzaam. Bij het gastgezin voel ik mij thuis, maar dat is niet echt door het gastgezin zelf maar de plek voelt vertrouwd. Wanneer we een weekendje weg zijn geweest voelt het echt weer als thuis komen. Ze zijn niet zo hecht met elkaar als dat ik gedacht had van te voren. Ik had wel echt een familieband verwacht maar ze leven hier allemaal echt hun eigen leventje. Het is de Afrikaanse cultuur denk ik. We weten ook niet exact wie nou echt familie van elkaar is en wie niet. Ook zien we steeds weer nieuwe gezichten. Liz en ik hebben niet heel veel contact met ze en leven meer met zijn tweetjes. Wanneer we problemen hebben kunnen we wel altijd bij ze terecht en helpen ze ons uitstekend. Onder de sterrenhemel bespraken Liz en ik dit en hadden het over de gastvrijheid, dat we dat wel miste. Geen twee minuten later werden we uitgenodigd om voetbal mee te kijken. Alsof ze ons gehoord hadden! We hebben onder het genot van een kopje thee en een stroopwafel de wedstrijd Ghana tegen Ivoorkust gekeken voor de Africa cup. Helaas verloren ze met penalty's.
De grond hier is echt super droog. Overal waar we heen gaan zien we wel wat brandjes langs de weg en in de grasvlaktes. Van een brandweer hebben ze hier nog nooit gehoord denk ik. Maar dat is ook niet nodig want het schijnt vanzelf weer uit te gaan. Op de weg naar Suluya is ook bijna alles zwart om ons heen. Prullenbakken hebben ze hier in Ghana ook nog nooit van gehoord. Al het afval gooien ze gewoon op de grond. In het begin moest ik daar erg aan wennen. Ik vond het raar om alles maar gewoon op straat te gooien. Nu denk ik er niet eens meer over na en gaat het automatisch. Dus als jullie straks een papiertje zien liggen op de grond is die hoogst waarschijnlijk van mij haha.
Afgelopen week hebben we veel spulletjes meegenomen naar het weeshuis en niet zoveel aandacht besteed aan het lesgeven. We hadden onder andere een grote grondlegpuzzel meegenomen van Sneeuwwitje. Het was nog een hele klus. Grotendeels hebben Liz en ik zelf de puzzel gemaakt. De kinderen snapte er weinig van en ook de ongelijke grond hielp niet echt mee. Het stuk maken van de puzzel daarentegen gingen ze dan juist wel al te goed af. De kleuren blauw, rood, groen en oranje op de vingers van de kinderen was een groot succes. Nagellak doet wonderen bij kinderen. Zelfs bij de jongens. Het was een kleurrijk gezicht om te zien. Ook hadden we een springtouw mee. Je hoeft alleen maar een touwtje te spannen en de kinderen vermaken zich al. Ze deden de gekste dingen; handstanden, koprollen en dat ze terecht kwamen op een harde ondergrond met stenen, zand en takjes maakte ze niks uit. Toch wel fijn hoor al die meegenomen spulletjes uit Nederland. Het is helaas niet altijd een lach op zowel hun als mijn gezicht. We zien de kinderen vaak met elkaar vechten, maar vorige week was wel heel extreem. Zelfs zo extreem dat Liz en ik er wel tussen moesten springen en ons eigen leven nog net niet riskeerde haha. Maar je kan het niet veranderen het gebeurd nou eenmaal. Het draait allemaal om wie is de sterkste. Toen de één met een dikke stok keihard op de andere zijn hoofd sloeg en de stok brak letterlijk door midden moest ik wel even een andere kant op kijken en drie keer slikken. Ze kunnen er echt op los rammen, maar van de andere kant zie je ze ook weer voor elkaar zorgen en dat is mooi om te zien. Het bevestigd alleen wel dat ze nooit echt kind kunnen zijn en dat is weer het moeilijke eraan.
Ook voor afgelopen weekend hadden we weer een trip op de planning staan. Dit keer naar Hand in Hand (een dorpje met gehandicapte kinderen). Maar het liep wat anders dan gedacht, we zijn tenslotte in Afrika. Om half 12 zaten we met onze goede gedrag al helemaal klaar Voorde start.Om 12 uurzou de bus komen. Om half 1 nog geen bus,om 1 uurnog niet bus, om half 2 nog geen bus,om 2 uurnog geen bus en toen om half 3 werden we het echt zat en besloten we om niet meer te gaan. Er stond ons namelijk nog een rit van 6 uur dus laten we zeggen 8 uur te wachten naar Techiman. Vanaf daar zouden we nog naar Nkoranza moeten en vanaf daar nog eens naar onze eindbestemming Hand in Hand. Ook moesten we dan nog een slaapplek zien te fixen. We zagen het niet zo zitten om met zijn 2en in het pikken donker, ergens in de middle of nowhere met allemaal onbekende mensen daar aan te komen. We bleven dus een weekendje thuis. Ook zeker niet verkeerd en is ons goed bevallen. Alles hebben we lekker op ons gemakje gedaan. Foto's uitgewisseld, gelezen, spelletje gedaan en uiteraard weer even ons kleurtje bijgewerkt. Het voelde net als een mini vakantie.
Aan eten hier geen gebrek. We krijgen drie warme maaltijden op een dag. Vooral tijdens de lunch en het diner wordt er opgeschept voor ons alsof het voor een heel weeshuis is. Negen van de tien keer eten wij ons bord ook niet leeg. In het begin zeiden ze dat we meer moesten eten. In Ghana denken ze namelijk gelijke dat je ziek bent als je dun bent. Maar wij weten wel beter natuurlijk!! Wanneer wij dan ook wel eens voor ons zelf koken gebruiken we zeker de helft minder en eten we keurig ons bordje leeg. Het zijn af en toe echt de gekste combinaties: noodles, rijst, spaghetti en bruine bonen in 1. Eerlijk gezegd begin ik het eten echt al zat te worden. Pff.. Wat verlang ik weer naar Nederlands eten. Gewoon alleen al naar een broodje pindakaas met hagelslag! (Dus Elise nog ruimte voor een pot pindakaas?).
Liefs van mij

Verliefd

Lieve allemaal,

Allereerst wil ik even zeggen dat ik het super leuk vind dat jullie reageren op mijn blog. Fijn dat jullie zo met mij meeleven. Het doet me goed om jullie lieve reacties te lezen!
Woensdag ben ik alweer precies een maand in Ghana. Het voelt net alsof ik in een droom leef. Het is zo bizar maar ik zit gewoon midden in Afrika. Wauw!! Terug in Nederland ga ik pas echt goed beseffen wat ik allemaal heb meegemaakt en heb doorstaan. Maar wat mag ik nu al trots zijn op mezelf. Trots alleen al op het feit dat ik gewoon in een totaal andere wereld ben, met andere mensen, andere leefomstandigheden en dat ik het gewoon allemaal maar doe. Ze noemen het vrijwilligerswerk en dat doe je ook maar je komt jezelf ook heel erg tegen; je wordt zelfstandiger, volwassener en leert jezelf beter kennen vind ik. Het is daarom ook net een therapie. Je zit in therapie met jezelf. Het is met vallen en opstaan maar je gaat door. Je doet iets goeds voor andere maar ook voor jezelf. En dat is iets wat ik zo mooi vind aan dit avontuur en wat me trots maakt. Het is een hele levenservaring rijker die ik nooit meer zal vergeten en dat is iets wat ik nu wel al besef.
De kleine dingetjes die je hier meemaakt zijn al leuk, om maar wat voorbeelden te noemen; kinderen op straat die tegen je zeggen hey obruni (blanke) how are you, het wildplassen midden in de Bush Bush, het gillen om onze huisdieren, het als grapje tussendoor woordjes leren aan de weeskinderen zoals poepenscheetje en ezels, geiten, kippen en varkens die midden over de weg heen lopen. Het is echt iets heel bijzonders om mee te maken en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten maar dat is heel moeilijk omdat er zo aan je emoties getrokken wordt.
En gewoon al het moeten wachten wachten wachten en het nog is moeten wachten, het soms lange moeten reizen in de weekenden, het stroom wat kan uitvallen, het douche met een emmer met uitzicht op Afrikaanse mensen, het 's avonds moeten plassen tussen de kakkerlakken en het zitten op een dun hout plankje in de motorking op weg naar het weeshuis in Suluya met allemaal hobbels en gaten in de weg. In Nederland zou ik echt helemaal gek worden. Hier maakt het me allemaal niet uit. Dit is Afrika zo gaat het hier, je moet wel dus je doet het gewoon. Oké dat laatste over het zitten op een dun plankje is niet helemaal waar want ik heb er wel echt schrale en blauwe billen van, dus zo fijn vind ik dat niet. Maar ook daar bijt ik mij weer doorheen want wat ik al zei je moet wel.
Afgelopen weekend zijn we naar Mole National park geweest. We sliepen in een guesthouse iets verderop van het park. Dit scheelde nog al van prijs met het Mole hotel zelf. We hadden na lange tijd weer eens een normale douche. Maar Ghana zal Ghana niet zijn als er niet iets mis mee is. Er kwam echt maar een heel lullig pisstraaltje uit. Maar we "voelde" ons weer schoon. Daarna was het weer tijd voor een dansje om op te drogen. Het duurde ons te lang voordat we goed droog waren dat we elkaar aankeken, aftelde 3 2 1 en giechelend een keiharde sprint trokken naar onze kamer met onze fingers crossed dat niemand ons zag. Wij ook weer met onze douche verhalen. 'S avonds werden we uitgenodigd door 2 jonge mannen uit India om te eten bij het Mole hotel. Zo'n heerlijk gratis diner hebben wij natuurlijk niet afgeslagen. In een luxe "trotro" om het maar even in Ghanese begrippen te houden zijn we erheen gebracht. We hebben ons buikje rond gegeten. Met een goedgevulde maag waren we ons bedje ingedoken. Dit keer in een iets wat knusser bed dan anders maar ook dat hebben we weer overleeft.
De volgende ochtend stonden we al vroeg op voor de safari. Je kon kiezen uit een jeep safari of een walk safari. Ook hier zat weer veel prijsverschil in dus kozen we ondanks dat we onze badslippers aanhadden voor de walk safari van 2 uur. Het is niet vanzelfsprekend dat je dieren spot, dus we hadden weinig verwachtingen. In het begin zagen we nog vrij weinig op de Bush Bush na maar opeens in de verte stond er een olifant uit een boom te eten. De gids vertelde dat deze wat agressief was en dat we stil moesten zijn. Hoe verder we liepen hoe meer olifanten we zagen. Ook hebben we een aapje gespot en verschillende soorten antilopen. Zo gek dat we gewoon midden tussen de dieren in het wild liepen. Het was niet alleen super gaaf om de dieren te hebben gezien maar wauw wat was het uitzicht daar mooi zeg. Op dat moment kon ik alleen maar denken I'M IN LOVE WITH AFCRIA!
Liefs van mij

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active