Jeetje wat gaat de tijd toch snel. Ongelofelijk. Vandaag zit ik gewoon precies op de helft van mijn avontuur, uitdaging en reis. Volgende week vliegt Elise al deze kant op. Mijn leventje hier begint langzamerhand al een beetje "normaal" te worden. Het zal ook zeker een cultuurshock gaan worden wanneer ik weer terug ben in Nederland. Hoe smaakt Nederlands kraanwater? Hoe ruikt de Nederlandse lucht? Hoe voelt het om schoon te zijn? Hoe voelt een zachte ondergrond aan mijn billen? Dat zijn dingen die ik mij nu na een maand al niet meer kan voorstellen. Ook kwamen we deze week erachter hoeve graden het is. Maar liefst 40 graden. Gevoelstemperatuur 45 dus. En in Nederland? Sneeuw en ijs toch... Haha! Misschien maak ik jullie iets minder jaloers door te zeggen dat we om half 8 in de ochtend tijdens ons ontbijt de druppels overal al over ons lichaam voelen lopen. En wanneer het stroom 's avonds uitvalt en de volgende ochtend pas weer aangaat en dan ook eindelijk de ventilatie weer aanspringt kan je wel raden wat voor een nachtje we hebben moeten doorstaan!

'De mensen met spullen op hun hoofd.' Dat is toch wel een typisch beeld wat velen hebben bij Afrika. Dat beeld klopt helemaal. Letterlijk alles wordt op hun hoofd gedragen, zelfs de aller kleinste dingen. De spulletjes die wij meenemen naar het weeshuis willen de kindjes maar al te graag dragen. In hun handen? Nee hoor, ook dit gaat gewoon boven op hun hoofd. Overal waar we zijn en om ons heen kijken zien we dit typische beeld van Afrika wel. Wat me opvalt, is dat niet iedereen hier hetzelfde gekleed is. Je ziet hier Afrikanen met Afrikaanse kleding lopen, maar ook Afrikanen die weer heel westers gekleed zijn. Ook komt het hier in Ghana voor, dat je twee mannen hand in hand ziet lopen. Dat is niet omdat ze homo zijn, wat we in Nederland zouden denken. Maar hier is het puur uit vriendschap en respect.

Over de vriendelijkheid van de Ghanese bevolking valt wel wat te klagen vind ik. Het is een beetje dubbel. Alle mensen hier zien blank als rijk, ze proberen je daarom ook 9 van de 10 keer op te lichten. Vooral de taxi chauffeurs hier. Dat vind ik wel echt een nadeel. Van de andere kant, je hoeft maar te roepen waar je heen moet en ze komen al op je af om je te helpen en vragen dan niet om je geld maar zijn ze oprecht behulpzaam. Bij het gastgezin voel ik mij thuis, maar dat is niet echt door het gastgezin zelf maar de plek voelt vertrouwd. Wanneer we een weekendje weg zijn geweest voelt het echt weer als thuis komen. Ze zijn niet zo hecht met elkaar als dat ik gedacht had van te voren. Ik had wel echt een familieband verwacht maar ze leven hier allemaal echt hun eigen leventje. Het is de Afrikaanse cultuur denk ik. We weten ook niet exact wie nou echt familie van elkaar is en wie niet. Ook zien we steeds weer nieuwe gezichten. Liz en ik hebben niet heel veel contact met ze en leven meer met zijn tweetjes. Wanneer we problemen hebben kunnen we wel altijd bij ze terecht en helpen ze ons uitstekend. Onder de sterrenhemel bespraken Liz en ik dit en hadden het over de gastvrijheid, dat we dat wel miste. Geen twee minuten later werden we uitgenodigd om voetbal mee te kijken. Alsof ze ons gehoord hadden! We hebben onder het genot van een kopje thee en een stroopwafel de wedstrijd Ghana tegen Ivoorkust gekeken voor de Africa cup. Helaas verloren ze met penalty's.

De grond hier is echt super droog. Overal waar we heen gaan zien we wel wat brandjes langs de weg en in de grasvlaktes. Van een brandweer hebben ze hier nog nooit gehoord denk ik. Maar dat is ook niet nodig want het schijnt vanzelf weer uit te gaan. Op de weg naar Suluya is ook bijna alles zwart om ons heen. Prullenbakken hebben ze hier in Ghana ook nog nooit van gehoord. Al het afval gooien ze gewoon op de grond. In het begin moest ik daar erg aan wennen. Ik vond het raar om alles maar gewoon op straat te gooien. Nu denk ik er niet eens meer over na en gaat het automatisch. Dus als jullie straks een papiertje zien liggen op de grond is die hoogst waarschijnlijk van mij haha.

Afgelopen week hebben we veel spulletjes meegenomen naar het weeshuis en niet zoveel aandacht besteed aan het lesgeven. We hadden onder andere een grote grondlegpuzzel meegenomen van Sneeuwwitje. Het was nog een hele klus. Grotendeels hebben Liz en ik zelf de puzzel gemaakt. De kinderen snapte er weinig van en ook de ongelijke grond hielp niet echt mee. Het stuk maken van de puzzel daarentegen gingen ze dan juist wel al te goed af. De kleuren blauw, rood, groen en oranje op de vingers van de kinderen was een groot succes. Nagellak doet wonderen bij kinderen. Zelfs bij de jongens. Het was een kleurrijk gezicht om te zien. Ook hadden we een springtouw mee. Je hoeft alleen maar een touwtje te spannen en de kinderen vermaken zich al. Ze deden de gekste dingen; handstanden, koprollen en dat ze terecht kwamen op een harde ondergrond met stenen, zand en takjes maakte ze niks uit. Toch wel fijn hoor al die meegenomen spulletjes uit Nederland. Het is helaas niet altijd een lach op zowel hun als mijn gezicht. We zien de kinderen vaak met elkaar vechten, maar vorige week was wel heel extreem. Zelfs zo extreem dat Liz en ik er wel tussen moesten springen en ons eigen leven nog net niet riskeerde haha. Maar je kan het niet veranderen het gebeurd nou eenmaal. Het draait allemaal om wie is de sterkste. Toen de één met een dikke stok keihard op de andere zijn hoofd sloeg en de stok brak letterlijk door midden moest ik wel even een andere kant op kijken en drie keer slikken. Ze kunnen er echt op los rammen, maar van de andere kant zie je ze ook weer voor elkaar zorgen en dat is mooi om te zien. Het bevestigd alleen wel dat ze nooit echt kind kunnen zijn en dat is weer het moeilijke eraan.

Ook voor afgelopen weekend hadden we weer een trip op de planning staan. Dit keer naar Hand in Hand (een dorpje met gehandicapte kinderen). Maar het liep wat anders dan gedacht, we zijn tenslotte in Afrika. Om half 12 zaten we met onze goede gedrag al helemaal klaar Voorde start.Om 12 uurzou de bus komen. Om half 1 nog geen bus,om 1 uurnog niet bus, om half 2 nog geen bus,om 2 uurnog geen bus en toen om half 3 werden we het echt zat en besloten we om niet meer te gaan. Er stond ons namelijk nog een rit van 6 uur dus laten we zeggen 8 uur te wachten naar Techiman. Vanaf daar zouden we nog naar Nkoranza moeten en vanaf daar nog eens naar onze eindbestemming Hand in Hand. Ook moesten we dan nog een slaapplek zien te fixen. We zagen het niet zo zitten om met zijn 2en in het pikken donker, ergens in de middle of nowhere met allemaal onbekende mensen daar aan te komen. We bleven dus een weekendje thuis. Ook zeker niet verkeerd en is ons goed bevallen. Alles hebben we lekker op ons gemakje gedaan. Foto's uitgewisseld, gelezen, spelletje gedaan en uiteraard weer even ons kleurtje bijgewerkt. Het voelde net als een mini vakantie.

Aan eten hier geen gebrek. We krijgen drie warme maaltijden op een dag. Vooral tijdens de lunch en het diner wordt er opgeschept voor ons alsof het voor een heel weeshuis is. Negen van de tien keer eten wij ons bord ook niet leeg. In het begin zeiden ze dat we meer moesten eten. In Ghana denken ze namelijk gelijke dat je ziek bent als je dun bent. Maar wij weten wel beter natuurlijk!! Wanneer wij dan ook wel eens voor ons zelf koken gebruiken we zeker de helft minder en eten we keurig ons bordje leeg. Het zijn af en toe echt de gekste combinaties: noodles, rijst, spaghetti en bruine bonen in 1. Eerlijk gezegd begin ik het eten echt al zat te worden. Pff.. Wat verlang ik weer naar Nederlands eten. Gewoon alleen al naar een broodje pindakaas met hagelslag! (Dus Elise nog ruimte voor een pot pindakaas?).

Liefs van mij