Lieve allemaal,
Zeven weken geleden begon ik aan mijn avontuur en stapte ik het vliegtuig in op naar Ghana. Op naar een hele andere wereld, op naar een nieuwe ervaring in mijn leven! De eerste avond vanuit het
hostel belde ik al huilend naar huis en kon ik alleen maar denken sas waar ben je aan begonnen. Het was de onwennigheid, de mega vele indrukken die je al na een paar uur hebt opgedaan. Oftewel het
was gewoon echt een cultuurshock. En toen ontmoette ik na een paar dagen Liz in het hostel. Wat deed dat me goed, om gewoon een blank meisje uit Nederland te zien net als ik. Als twee vreemdelingen
zijn we bij elkaar gezet en het was nog maar de vraag of het klikte. Al snel werd duidelijk dat het goed klikte en dat we met hetzelfde doel hierheen zijn gekomen. Samen gingen we op naar het
noorden! Wat was de eerste dag en ook nog de eerste weken bij het weeshuis een shock voor ons. We dachten allebei hoe gaan we ooit een band met deze kinderen creëren, hoe gaan we het ooit naar onze
zin hier krijgen. Maar we hebben doorgezet en het is ons gelukt. We hebben ons doel bereikt: de kinderen iets kunnen leren en een lach op hun gezicht bezorgd. Ik kan er toch wel met positieve
herinneringen op terug kijken. Ik ga de kindjes echt missen en dat had ik de eerste weken echt niet gedacht. Maar ze hebben wel een plekje in mijn hart gekregen. Net als Liz, elke dag hebben we dag
in en dag uit op elkaars lip geleefd. Alles deden we samen zelfs de avond wc tripjes (want stel je voor je wordt opgegeten door een kakkerlak). Geen irritatie moment is er geweest. We hebben samen
gelachen en samen gehuild. Ik had niet beter kunnen wensen. Wat ben ik blij dat ik dit deel van mijn bijzondere avontuur met haar heb mogen delen.
Afgelopen week hebben we weer leuke dingen met de kindjes gedaan. Onder andere tanden gepoetst, nagels gelakt, getekend, bellen geblazen en ballonnen uitgedeeld. Zodra ik weer iets uit mijn tas heb
gepakt stormen ze op ons af en word je echt gillend gek. Het is dan echt één grote chaos. Maar als je dan ziet dat de kindjes uiteindelijk allemaal zoet aan het tekenen zijn en af en toe even naar
je toekomen om hun tekening te laten zien of hun kleurpotlood om te ruilen, of als je tijdens het tandenpoetsen ziet dat een wat ouder kindje de tandjes van zijn kleinere broertje, zusje of dat van
een ander jonger kindje poetst ben ik die chaos al snel weer vergeten en kan ik alleen nog maar genieten. Ook hebben we ons liedje geverfd op 1 van de hutjes van het weeshuis. Het liedje wat we
elke ochtend opnieuw samen met de kindjes zingen en dansen. Nog maar drie ochtenden naar Suluya toe..
Mijn zus en moeder hadden een heel leuk fotoboekje gemaakt met foto's van onder andere ikzelf, mijn familie, mijn huis, Sinterklaas, de stad Alkmaar, AZ en typisch Hollands eten. Mijn gastouders
vonden dit super leuk om te zien. Toen ze de foto van zwarte piet zagen en ik vertelde dat ik het was kreeg ik als reactie dat ik daar net als hun was, een Ghanees iemand haha. Ik heb mijn
cadeautjes gisteren ook aan het gastgezin gegeven. Een knuffeltje voor mijn gastbroertje Junior, sieraden voor mijn twee zusjes Eileen en Helen, een sjaaltje en sieraden voor mijn gastmoeder Janet
en een AZ shirt voor mijn gastvader Francis en voor onze personal driver Mohammed die ons elke dag naar Suluya brengt. Wat waren ze er blij mee! Janet gaf me een dikke knuffel. Francis zei; i'm
very proud, this is my club. Hij heeft gister en vandaag de hele dag in het shirt rondgelopen en geshowd in het dorp. Ook was het tijd voor een fotomomentje. Janet had haar mooiste jurk
aangetrokken en had mijn gegeven sieraden omgedaan. Het sjaaltje wat bedoeld is voor om je nek had ze om haar haren heen gewikkeld. Want ja ik ben hier nou eenmaal in Afrika en niet in Nederland.
Vannacht hebben we een kort nachtje gehad. Elise zou namelijk aankomen hier in Wulugu. Om 4 uur vanmorgen ging mijn telefoon; Met Elise, ik ben er. Ik kon het maar moeilijk geloven dat het echt zo
was. We gingen haar ophalen met de motorking. Zo stond ze me nog uit te zwaaien op Schiphol en zo zie je je vriendin uit Nederland na zeven weken ineens weer voor je staan en dan nog wel hier in
Ghana. Heel onwerkelijk. Daarna zijn we niet meer gaan slapen want we hadden uiteraard heel wat te kletsen en er was nog een klein probleempje, het bed van Elise was doorgezakt. Om zeven uur
schoven we aan tafel voor het ontbijt en daarna zijn we naar Suluya gegaan. Dit keer zaten we met zijn drieën in de motorbak. Het viel de kinderen gelijk op dat er nog iemand bij was. Geweldig
vonden ze het en ze waren door het dolle heen. Het was heel leuk om de kindjes aan Elise te laten zien en ook dat ze kan zien waar ik deze twee maanden heb geleefd.
Mijn laatste weekje hier in Wulugu is ingegaan. Als de dag van gisteren weet ik nog dat ik hier aankwam en na deze week heb ik hier gewoon zeven weken geleefd. Het is zo bizar hoe snel het is
gegaan. Ook het leven hier in het gastgezin was in het begin erg wennen. Bijvoorbeeld het water moeten halen uit een pomp, het douche met een emmer, het naar de wc moeten boven een gat, het buiten
koken op kolen. Wanneer doe je dat nou? Echt alles gaat hier anders, niks kan je vergelijken met Nederland. Ondanks alle grote verschillen kan ik zeggen dat dit echt mijn thuis geworden is. Het
leven in Nederland kan ik mij nu al moeilijk voorstellen eigenlijk.Vrijdag middag vertrek ik samen met Liz en Elise terug naar het zuiden. We zullen één nachtje slapen in het hostel en gaan vanuit
daar naar Helping Hand. Dat is het weeshuis waar Liz haar eerste 1.5 maand vrijwilligerswerk heeft gedaan en waar ze haar laatste twee weken naar terug gaat. Elise en ik gaan mee en zullen daar één
nachtje blijven slapen. Ik kijk er erg naar uit. Zo kan ik de verschillen zien tussen het weeshuis hier in het noorden en in het zuiden. Volgende week maandag beginnen Elise en ik aan onze rondreis
door Ghana. We hebben heel veel leuke dingen op de planning staan!
Deze week staat echt in het teken van afscheid. Afscheid nemen van de kindjes van het weeshuis, mijn gastgezin, van Liz en van mijn huisdieren. Maar deze week is ook weer het begin van iets nieuws,
namelijk het rondreizen! Het wordt een week met dubbele gevoelens..
50 nachtjes heb ik er al opzitten in Ghana. Nog 27 nachtjes te gaan.
Let's do it!
Liefs van mij
