Lieve allemaal,

Na een relaxed dagje op Ko-sa Beach ging onze wekker de ochtend daarna alweer vroeg. Het volgende Beach resort stond op de planning, Kangaroo Pouch Beach resort. Elise en ik hebben daar een surf les genomen. We begonnen met een korte warming up. Stukje rennen over het strand, zwaai oefeningen en een stretch. Daarna hebben we de handelingen geoefend op het strand. Toen was het tijd voor het echte werk. De zee in en surfen maar! Na twee opgezwollen knieën, een teen uit positie, een bikini broekje wat afzakte en vijf uur verder kon ik het nog steeds niet. Na nog meer oefenen, oefenen en nog eens oefenen zei ik tegen mijn surf instructeur: I try it one more time, last is best. En JAHOOR toen lukte het om twee seconden te blijven staan. Ik heb zelfs in die korte tijd dat ik stond nog even een dansje gedaan van blijdschap. Mijn instructeur toonde een grote glimlach op zijn gezicht en gaf me een high5. Hij waardeerde mijn doorzettingsvermogen. Het moest en zou me lukken pas dan dan zou ik de zee uitstappen. Maar wat had ik de volgende ochtend toen ik wakker werd spijt dat ik niet een paar uur eerder tegen mijn instructeur had gezegd "I try it one more time, last is best". Ik werd namelijk wakker met op allebei mijn knieën een enorme schaaf/brandwond. Pijn wat het deed en lopen ging me verre van gemakkelijk af..

Die dag gingen we een bezoekje brengen aan het dorpje Nzulezu. Dit is een klein dorpje wat gebouwd is op palen met ongeveer vijfhonderd inwoners. Vanaf het plaatsje Beyin was het een uurtje varen met de kano. Onze gids peddelde ons erheen. Het was een rustige omgeving en een mooie natuur met op de achtergrond brullende apen. We zagen ze alleen niet, maar het feit dat je ze gewoon alleen al hoort en er nier ver vandaan bent is al gaaf. Het dorpje zelf vond ik verder niet zo heel veel voorstellen. Van te voren was het de bedoeling dat we daar ook bleven slapen maar de planning was gewijzigd. Vrijdag was het independent day hier in Ghana. Er is een driedaagse festival en laat dat nou net hier in Busua zijn waar wij hebben leren surfen. Iedereen had het erover en zei dat we erheen moesten. We besloten dus om weer terug te keren naar Busua. Het resort Kangaroo Pouch waar we verbleven konden we helaas niet meer slapen. De artiesten zouden daar namelijk verblijven. We hadden die avond ervoor een jongen uit de UK ontmoet. Hij werkte hier als vrijwilliger en regelde kamers voor mensen. Zo ging hij dat ook voor ons doen en had gezegd dat hij die volgende ochtend contact met ons zou opnemen. Uiteindelijk was dit iets meer gedoe dan we hadden verwacht. Hij liet maar niks van zich horen en wanneer wij hem probeerde te bellen werd er niet opgenomen. We zaten dus in spanning of we wel een slaapplek zouden hebben. Eenmaal terug gekeerd in Busua gingen we eerst nog even langs het Kangaroo Pouch resort om onze backpacks te halen. We konden ze daar die dag laten staan zodat we er niet mee hoefde te sjouwen en niet mee hoefde te nemen in de kano. We hadden ze neergezet op de bank en ze zouden naar een veilige kamer gebracht worden. Waar denk je dat we onze backpacks aantroffen toen we terug kwamen? Ja hoor, gewoon nog op diezelfde bank. Ze hebben daar dus gewoon open en bloot de hele dag gelegen. Daarna gingen we opzoek naar die jongen uit de UK. Toen hij ons aan zag komen lopen zagen we gelijk aan zijn gezicht dat hij ons vergeten was en verontschuldigde zich. Hij ging toen gelijk met ons opzoek naar een kamer. Na een aantal keer nee te hebben gezegd hadden we eindelijk een kamer. Het was een homestaying van een hele lieve Ghanese vrouw. Met de douche en wc helemaal aan de andere kant van de straat was het nog wel te doen. Er stond een bed, we konden slapen en dat was het belangrijkste.

Met veel pijn aan mijn knieën en strubbelend lopen gingen we s'avonds naar het feest toe. Natuurlijk was dit op de hoogste verdieping en moesten er eerst heel wat traptreden aan vooraf gaan. Gelukkig was daar mijn surf instructeur en nam mij op zijn rug de trap op. Hij had stiekem nog wat goed te maken. Helaas zat een dansje wagen er niet echt voor mij in. We gingen zitten aan een tafel en de kaarten kwamen tevoorschijn. Het werd een drank spelletje met onze Ghanese Busua vrienden. Inmiddels heb ik hier honderd vrienden gemaakt. Je hoeft alleen maar met je benen omhoog te zitten en een wond te hebben en iedereen komt naar je toe om te vragen hoe het gaat. De hele dag door verdraaid iedereen wel zijn nek, want ik word door iedereen aangestaard en nagekeken. Niet zo heel fijn.

De volgende dag hebben we toch maar een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis. Mijn knieën begonnen er steeds erger en erger uit te zien en lopen ging zowat niet meer. De vrouw die haar kamer aan ons verhuurde was zo lief om met ons mee te gaan. Het begon met wachten, wachten, wachten. Dat kan ook niet anders hier in Ghana. Eerst moest ik al alleen betalen voor een pasje. Wanneer ik vroeg om een bonnetje uit te schrijven voor mijn reisverzekering kreeg ik als antwoord dat het zaterdag was en dat ik maandag maar moest terug komen. Maar dat gaat een beetje moeilijk als je aan het rondreizen bent.. Toen werden we doorgestuurd om antibiotica te halen. Zesenvijftig pillen in totaal en ik moet er acht per dag slikken. Die kunnen er ook nog wel bij, alsof ik nog niet genoeg pillen moet slikken hier in Ghana haha. Toen mijn wonden werden schoongemaakt heb ik het hele ziekenhuis bij elkaar gehuild en de hand van de zuster fijngeknepen. Was was dat verschrikkelijk. Wanneer ik serieus gewoon op één meter afstand werd uitgelachen door de verpleegsters en andere mensen die meegenoten van mijn pijn heb ik nog even extra hard in de hand van de zuster geknepen.

Met een beperking ga ik mijn laatste twee weekjes in. Balen doe ik als een stekker maar ook hier kom ik weer sterker uit. Kop op!

Liefs van mij