Lieve allemaal,

Hoe normaal mijn leventje hier in Ghana al is geworden, vervelen doe ik mij niet. Elke dag maak je wel weer iets mee. Er gaat geen dag voorbij zonder nieuwe indrukken en elke dag blijft weer een verrassing.

Zaterdag avond sloten we Busua af met een jungle party. Het was een mooie locatie onder de palmbomen. Ook al zat een dansje wagen er nog steeds niet in voor mij ik heb me geen moment verveelt. Wat kunnen de Ghanezen hier losgaan. Geweldig om de Afrikaanse dansstijl te zien en vooral om te zien hoe de jongens met elkaar dansen. Het gaat er nog best wel intens aan toe, helemaal als je het vergelijkt met Nederland. Het is wel puur vriendschappelijk en het is echt iets wat bij de cultuur hoort. Er waren veel verschillende nationaliteiten aanwezig op het festival. Je kon er zo uitpikken wie wel en niet Ghanees was. Aan de Afrikaanse dansstijl is namelijk niet op te boxen, het is een kunst apart en het zit echt in hun bloed.

De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van onze gastmama van die afgelopen dagen. Wanneer we een foto wilde maken met haar en vertelde dat we deze thuis in Nederland wilde laten zien aan onze familie werd eerst de mooiste outfit uit de kast getrokken. Ook zo iets typisch Ghanees, want dat heb ik eerder meegemaakt met mij gastmoeder in het noorden. Daarna liet ze nog met trots een foto boekje zien van haar kinderen. Dat vind ik ook zo iets moois aan dit hele avontuur. Je ontmoet mensen in een totaal andere wereld die altijd wel ergens in je gedachten zullen blijven hangen.

We hadden die dag een lange rit voor de boeg. We vertrokken naar de Green Ranch waar we konden paardrijden. Het was nog maar de vraag of ik wel kon paardrijden vanwege mijn knieën maar evengoed gingen we gewoon heen. We kwamen s'avonds in het donker aan. We reizen hier veel met trotro's maar het laatste stukje moesten we met de taxi. We vertelde de driver waar we heen moesten en eerst wist hij niet waar het was maar later zei hij toch dat hij het wist. We stapte maar in met onze vingers gekruist dat hij ons bracht waar we daadwerkelijk ook heen moesten. Het was een smalle weg door de bergen wat bestond uit zand, heuvels en kuilen. Niet heel verrassend meer. Het werd nog een tikkeltje spannender toen de lichten van de auto ook nog defect waren en we diezelfde weg in het donker moesten afleggen. We waren gelukkig veilig aangekomen en werden vriendelijk ontvangen door de Franse eigenaresse. Wanneer ze ons de kamer liet zien waren we heel enthousiast toen we het lekkere bed en de mooie badkamer zagen. Dat gevoel werd alleen al snel verstoord toen Elise een mega grote spin zag. Ik ben niet snel bang meer voor beestjes want ik leef nu al twee en een halve maand tussen de ongedierte, maar deze was toch wel erg groot. Uiteindelijk heeft de eigenaresse hem weggehaald uit onze kamer en konden we met een gerust hart gaan slapen. Wel was het weer een zweet nachtje, want het stroom was uitgevallen. Tegenwoordig valt die elke dag wel minimaal twee keer uit en leven we de halve dag of nacht zonder stroom. De volgende ochtend werden we blij gemaakt met een heerlijk ontbijt; een stuk meloen, ananas en een broodje met pindakaas!! Met een goedgevulde buik konden we gaan paardrijden. Het was een mooie tocht van twee uur langs het meer en een stukje door de bergen. Gelukkig had ik niet zoveel last van mijn knieën. De eigenaresse had mij via een touw aan haar paard gebonden zodat mijn paard onder controle bleef. Want ik zag het al wel weer gebeuren; paard slaat op hol en sas valt er af op haar knieën. Nou en één ziekenhuis bezoekje hier in Ghana vond ik wel genoeg dus dat risico wilde ik niet riskeren. Wanneer we op het punt stonden om te vertrekken en wilde betalen kwamen we erachter dat we niet genoeg geld bij ons hadden. Dat werd dus poep scheppen..

Toen stond Hanukkah op de planning. Een weeshuis wat ook op hart van Nederland is geweest. Het is opgezet door een Nederlandse vrouw. Twee vriendinnen van Elise hebben daar ongeveer twee jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan. Het paste perfect in onze reis door Ghana dus we zijn er een kijkje gaan nemen. We werden onwijs enthousiast ontvangen en hebben gesproken met meerdere Nederlandse vrijwilligers die daar op dat moment waren. We hebben ook een rondleiding gekregen. Na het zien van het weeshuis Helping Hand in het zuiden dacht ik wat hebben ze het goed hier vergeleken het noorden. Dit kan toch niet nog beter? Maar wel dus. Het weeshuis daar is zo goed voor elkaar. Ze hebben heel veel mensen in dienst. Voor elke klas een andere docent, wasmoeders, koks en zelfs een verpleegster. Ze hebben ook heel veel sponsors vanuit Nederland, waardoor ze zo'n mooi project als dit hebben kunnen opzetten. Ik gun elk wees kindje zo'n plek als Hanukkah. Ze vertelde ook dat sommige kindjes na hun proces weer terug gaan naar hun ouders of familie. Ze blijven dus niet altijd wees. Ook hebben ze gehandicapten, die kunnen alleen niet meer terug naar huis. Na de rondleiding hebben we nog eventjes met de kindjes gespeeld. Wanneer we weer wegreden stonden een aantal kindjes ons bij de poort heel lief uit te zwaaien.

Diezelfde dag nog zijn we door gereden naar Hand in Hand. Een community voor verstandelijk en geestelijk beperkte kinderen. Ik heb me laten vertellen dat ze hier in Ghana niet weg zijn van gehandicapten en dat ze zelfs verstoten worden. Bij Hand in Hand hebben ze een thuis en krijgen ze ontzettend veel liefde. Wat ben ik blij dat er zo'n organisatie bestaat hier in Ghana. Elise en ik hebben armbandjes gekocht en een soort van portemonnee tasje gekocht wat gemaakt is door de kinderen zelf. Net voordat we de taxi in stapte om naar ons volgende trip te gaan kwam er een gehandicapt meisje naar me toe en vroeg of ik pijn had aan mijn knieën. Ik antwoordde ja en ze legde heel lief een arm op mijn schouder. Vervolgens liet zij een klein wondje op haar elleboog zien en zei dat ze ook pijn had. Waardoor ik heel lief ook een arm op haar schouder legde en ik een lach op haar gezicht zag komen. Er hoeven maar zulke kleine dingetjes te gebeuren hier en het maakt mijn dag al goed.

Daarna gingen we een bezoekje brengen aan de apen. De mensen in de buurt van Boabeng en Fiema geloven dat apen heilig zijn en geen kwaad mag worden aangedaan. Ze denken dat apen overleden mensen uit de slaventijd zijn en dat hun geest nu voort leeft in de apen. Er leven in totaal meer dan duizend apen en zijn beschermd in een bomenreservaat tussen de twee dorpen in. Wij hebben samen met een gids er doorheen gelopen en hebben de apen zelfs bananen gevoerd. Brutaal waren ze zeker. Wanneer ze een banaan zagen was die negen van de tien keer al uit je handen voordat je het zelf door had. Ondanks dat de zeggen dat het mensvriendelijke apen zijn stond ik toch een beetje te trillen op mijn benen. Helemaal nadat ze op me sprongen en aan mijn shirt gingen hangen. Het blijven nou eenmaal dieren in het wild. Er was zelfs een apenbegraafplaats. Als er een aap overlijdt regelen de dorpsbewoners een hele dienst voor ze en krijgen ze een kistje om in te rusten.

Als laatste die dag zijn we de Kintampo Waterfalls wezen bezoeken. Die was te bereiken met om precies te zijn 150 traptreden. Naar beneden ging wel lekker en we dachten ach dit valt wel mee. We waren alleen even vergeten dat we deze treden straks ook weer met 40 graden omhoog moesten lopen. Het zat er vol met Ghanezen jongeren en iedereen wilde met ons op de foto. Ze bleven achter elkaar door maar komen en komen. We kwamen er zelf bijna niet eens aan toe om foto's te maken. Op de trap terug en boven gingen de plaatjes schieten gewoon nog door. Als koos make-up loos, helemaal bezweet, met onze lelijke toeristen outfits aan lopen we hier en nog iedereen wilt met ons op de foto. Famous in Ghana! Heel veel denken hier ook dat Elise en ik zusjes zijn of zelfs tweeling. Wanneer we dan uitleggen dat we vriendinnen zijn blijven ze nog steeds zusjes tegen ons zeggen. De volgende keer als het gevraagd word zeggen we wel gewoon dat we zusjes zijn, ghanese zusjes.

Met mijn knieën gaat het gelukkig al een stuk beter. Er begint al een gezonde nieuwe huid onder te komen. We hebben de wond meerdere malen schoongemaakt en de antibiotica slaat goed aan. Ik kan ook weer zo goed als normaal lopen. Echt een hele opluchting. Beetje jammer alleen dat de foto's van de afgelopen dagen en die nog gaan komen half verpest zijn haha. Ik hoop dat ik er niet al te grote littekens aan overhoud en anders zie ik het maar als een levenslange aandenken aan Ghana die op mijn lijf gedrukt staat.

We zijn nu net aangekomen bij Mole National Park. De plek waar ik verliefd ben geworden op Afrika!

Liefs van mij,