Uit mijn oog maar niet uit mijn hart

Lieve iedereen,

Het is raar maar waar. Na bijna 3 maanden, 77 nachtjes en 11 weken is mijn avontuur tot een eind gekomen. Ik ben weer in ons koude kikkerlandje terug. Ook in deze allerlaatste week heb ik weer genoeg meegemaakt. Er gaat geen dag voorbij zonder belevenis.

Vanaf Mole Natinal Park hadden we twee dagen nodig om bij onze volgende bestemming aan te komen. We besloten om 1 nachtje ergens te overnachten. Dit ging uiteraard niet zonder slag of stoot. Want probeer nog maar een hotel te vinden midden in de nacht, in een grote stad en in het weekend. Na vijf afwijzingen hadden we eindelijk een kamer gevonden met behulp van een ghanese jongen. Hij was zelfs zo aardig dat hij ons de volgende morgen wel wilde wegbrengen naar het busstation. Om acht uur zou hij voor onze deur staan. Om kwart voor acht gingen we ons bed uit aangezien Ghanezen hier alles op hun gemakje doen. Wij hebben de klok en in Ghana hebben ze de tijd. Maar dit keer was het anders, stipt acht uur werd er op onze deur geklopt. Met een beetje vertraging werden we netjes afgezet bij het busstation. Onderweg hadden we een flinke regen en onweersbui. Niet echt prettig als je in een lekkende bus door de bergen rijdt. Na de busreis moesten we nog verder met de trotro en de taxi. Beide niet zonder problemen. De trotro vloog in de fik en de taxi moest geduwd worden. We merkte al snel dat er rook uit de trotro kwam. Snel de deur opengedaan en samen hebben wij moedig alle bagage eruit gehaald. We zagen het namelijk al voor ons; de trotro in de fik en doei backpacks. Na een lange tijd te hebben gewacht in het donker hebben we een andere trotro kunnen aanhouden. Het was weer lekker proppen geblazen maar we waren blij dat we zaten. Daarna moesten we nog een halfuurtje met de taxi maar, dit werd twee uur. De taxi kon niet meer uit zichzelf rijden en moest aangeduwd worden. Gelukkig konden wij blijven zitten. Na vijf pogingen gooide de taxi chauffeur ons er maar uit en moesten we maar opzoek naar een andere.

Vlak bij de Wli waterfalls zijn we afgezet door de taxi driver en hebben we geslapen in een guesthouse. We hadden van een andere backpacker gehoord dat de tocht naar de upperfalls zeker de moeite waard was maar dat het een zware tocht zou worden van maar liefst vier uur. De volgende ochtend om acht uur stonden we klaar met onze dichte schoenen, korte broek, genoeg water en zeker niet onbelangrijk onze 100% energie. We dachten kom maar op! We waren niet de enigste, we liepen de tocht met een groep van tien Duitsers. We raakte met ze aan de praat en heel toevallig hadden hun ook een dansje gewaagd op het festival in Busua. Het eerste deel van de tocht was goed te doen. We keken voor ons en zagen in de verte een hele hoge berg. We zeiden nog voor de grap tegen elkaar, zullen we die berg moeten beklimmen? Nee joh.. Maar niets was minder waar. Na twee en half uur afzien, zweten, klimmen en klauteren stonden we op de top van de berg. De hele weg bestond uit losliggende stenen, dunne en steile paadjes. Normaal gesproken zou je deze berg met zekerigsmateriaal moeten beklimmen. Maar hier hebben ze daar nog nooit van gehoord. De gids liep zelfs op zijn badslippers. Toen we de waterval zagen wisten we niet hoe snel we er in moesten rennen. Alleen wanneer we met onze voeten het water aanraakte werden we er even aan herinnerd dat het ijskoud bergwater was. Evengoed waren we door het dolle heen en lagen we te spetteren en de spatteren in het water. Onze pret werd alleen al snel verstoord toen we hoorde dat we dezelfde weg met een kleine omweg moesten afleggen. En wat voor een omweg..

Maar we hebben het gered! Toen we na vijf uur terug waren konden we we er voor kiezen om ook nog bij de lowerwaterfall te gaan zwemmen. Er waren precies twee mensen in de groep die dat wel wilde. Jaja, Elise en Sascha. We dachten we zijn er nu toch en zonder gids liepen we de bergen weer op. We hadden in ons hoofd dat het tien minuten lopen was. Na een halfuur keken we elkaar aan en zonder iets te zeggen draaide we ons allebei weer om. Achteraf gezien was dit een goede beslissing want het was een twee uur durende tocht. Als beloning trakteerde we ons zelf op een alvaro en proosten we op de overwinning.

De weg naar onze volgende bestemming was weer niet zonder belevenissen. In de trotro zitten altijd al meer mensen dan wat normaal normaal gesproken gebruikelijk is. Je deelt vaak zelfs één stoel met twee personen. Het kan alleen nog erger, dit hebben we wel gemerkt toen de achterbak volgepropt werd met mensen en zelfs de trekhaak werd gebruikt om op te staan. Het is ongelofelijk maar waar, dit is ook weer verlopen zonder ongelukken. Het lijkt wel of in Ghana alles mogelijk is. Daarna stonden er nog twee activiteiten op onze planning voordat we pas echt gingen relaxen. Weer een bezoekje gebracht aan de apen. Deze waren nog een stuk tammer dan die andere. Zelfs zo tam dat we besprongen werden door vier aapjes tegelijk. Diezelfde dag nog gingen we naar een park die vol stond met mooie en grote bomen. De bedoeling was dat we die volgende ochtend met een gids een rondleiding door het park gingen doen. We hadden toch maar besloten dit niet te doen en hebben zelf een klein rondje gelopen en betekenissen erbij bedacht.

Lloyds Beach resort, wat hadden we daar zin in. Lekker de hele dag bruinbakken, cocktails drinken en het allerbelangrijkste relaxen. Het was wel met de achterliggende gedachte dat dit onze laatste dagen hier in Ghana zouden zijn. We zijn opgetrokken met twee ghanese jongens. We hebben onze drie weekse reis afgesloten met het uitgaansleven in Accra. Eindelijk konden de voetjes echt van de vloer en werd het niet belemmerd met zere knieën. Het was maar goed dat we twee bodyguards bij ons hadden, want als twee blonde meiden wil je daar niet alleen staan. Nu konden we echt zeggen dat we geproefd hebben van de Afrikaanse dansstijl. Het is geweldig om te zien hoe hun passie voor dans is en dit aan ons over willen brengen. We kregen niet alleen van onze dansdocenten complimentjes hoe snel we het oppakte maar, ook van andere mensen die in de club waren. We hadden dit zeker niet willen missen en zijn blij dat we onze tip door Ghana op deze manier hebben kunnen afsluiten.

Wel gek hoor, zo stap je nog het vliegtuig in naar Accra en zo stap je alweer het vliegtuig in terug naar Nederland. De tijd is echt voorbij gevlogen. Ik kan wel zeggen dat ik wijzer, volwassener en zelfstandiger terug ben gekomen. En niet alleen dat maar ook als een licht getint ghaneesje die een beetje dikker is geworden. Een levenslange ervaring heb ik opgedaan. Beseffen doe ik het nog steeds niet en ik weet ook niet of ik dat ooit ga doen. Alleen één ding is zeker. Deze levenservaring pakt niemand mij meer af.

Ghana is uit mijn oog maar niet uit mijn hart!

Liefs van mij

Famous

Lieve allemaal,

Hoe normaal mijn leventje hier in Ghana al is geworden, vervelen doe ik mij niet. Elke dag maak je wel weer iets mee. Er gaat geen dag voorbij zonder nieuwe indrukken en elke dag blijft weer een verrassing.

Zaterdag avond sloten we Busua af met een jungle party. Het was een mooie locatie onder de palmbomen. Ook al zat een dansje wagen er nog steeds niet in voor mij ik heb me geen moment verveelt. Wat kunnen de Ghanezen hier losgaan. Geweldig om de Afrikaanse dansstijl te zien en vooral om te zien hoe de jongens met elkaar dansen. Het gaat er nog best wel intens aan toe, helemaal als je het vergelijkt met Nederland. Het is wel puur vriendschappelijk en het is echt iets wat bij de cultuur hoort. Er waren veel verschillende nationaliteiten aanwezig op het festival. Je kon er zo uitpikken wie wel en niet Ghanees was. Aan de Afrikaanse dansstijl is namelijk niet op te boxen, het is een kunst apart en het zit echt in hun bloed.

De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van onze gastmama van die afgelopen dagen. Wanneer we een foto wilde maken met haar en vertelde dat we deze thuis in Nederland wilde laten zien aan onze familie werd eerst de mooiste outfit uit de kast getrokken. Ook zo iets typisch Ghanees, want dat heb ik eerder meegemaakt met mij gastmoeder in het noorden. Daarna liet ze nog met trots een foto boekje zien van haar kinderen. Dat vind ik ook zo iets moois aan dit hele avontuur. Je ontmoet mensen in een totaal andere wereld die altijd wel ergens in je gedachten zullen blijven hangen.

We hadden die dag een lange rit voor de boeg. We vertrokken naar de Green Ranch waar we konden paardrijden. Het was nog maar de vraag of ik wel kon paardrijden vanwege mijn knieën maar evengoed gingen we gewoon heen. We kwamen s'avonds in het donker aan. We reizen hier veel met trotro's maar het laatste stukje moesten we met de taxi. We vertelde de driver waar we heen moesten en eerst wist hij niet waar het was maar later zei hij toch dat hij het wist. We stapte maar in met onze vingers gekruist dat hij ons bracht waar we daadwerkelijk ook heen moesten. Het was een smalle weg door de bergen wat bestond uit zand, heuvels en kuilen. Niet heel verrassend meer. Het werd nog een tikkeltje spannender toen de lichten van de auto ook nog defect waren en we diezelfde weg in het donker moesten afleggen. We waren gelukkig veilig aangekomen en werden vriendelijk ontvangen door de Franse eigenaresse. Wanneer ze ons de kamer liet zien waren we heel enthousiast toen we het lekkere bed en de mooie badkamer zagen. Dat gevoel werd alleen al snel verstoord toen Elise een mega grote spin zag. Ik ben niet snel bang meer voor beestjes want ik leef nu al twee en een halve maand tussen de ongedierte, maar deze was toch wel erg groot. Uiteindelijk heeft de eigenaresse hem weggehaald uit onze kamer en konden we met een gerust hart gaan slapen. Wel was het weer een zweet nachtje, want het stroom was uitgevallen. Tegenwoordig valt die elke dag wel minimaal twee keer uit en leven we de halve dag of nacht zonder stroom. De volgende ochtend werden we blij gemaakt met een heerlijk ontbijt; een stuk meloen, ananas en een broodje met pindakaas!! Met een goedgevulde buik konden we gaan paardrijden. Het was een mooie tocht van twee uur langs het meer en een stukje door de bergen. Gelukkig had ik niet zoveel last van mijn knieën. De eigenaresse had mij via een touw aan haar paard gebonden zodat mijn paard onder controle bleef. Want ik zag het al wel weer gebeuren; paard slaat op hol en sas valt er af op haar knieën. Nou en één ziekenhuis bezoekje hier in Ghana vond ik wel genoeg dus dat risico wilde ik niet riskeren. Wanneer we op het punt stonden om te vertrekken en wilde betalen kwamen we erachter dat we niet genoeg geld bij ons hadden. Dat werd dus poep scheppen..

Toen stond Hanukkah op de planning. Een weeshuis wat ook op hart van Nederland is geweest. Het is opgezet door een Nederlandse vrouw. Twee vriendinnen van Elise hebben daar ongeveer twee jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan. Het paste perfect in onze reis door Ghana dus we zijn er een kijkje gaan nemen. We werden onwijs enthousiast ontvangen en hebben gesproken met meerdere Nederlandse vrijwilligers die daar op dat moment waren. We hebben ook een rondleiding gekregen. Na het zien van het weeshuis Helping Hand in het zuiden dacht ik wat hebben ze het goed hier vergeleken het noorden. Dit kan toch niet nog beter? Maar wel dus. Het weeshuis daar is zo goed voor elkaar. Ze hebben heel veel mensen in dienst. Voor elke klas een andere docent, wasmoeders, koks en zelfs een verpleegster. Ze hebben ook heel veel sponsors vanuit Nederland, waardoor ze zo'n mooi project als dit hebben kunnen opzetten. Ik gun elk wees kindje zo'n plek als Hanukkah. Ze vertelde ook dat sommige kindjes na hun proces weer terug gaan naar hun ouders of familie. Ze blijven dus niet altijd wees. Ook hebben ze gehandicapten, die kunnen alleen niet meer terug naar huis. Na de rondleiding hebben we nog eventjes met de kindjes gespeeld. Wanneer we weer wegreden stonden een aantal kindjes ons bij de poort heel lief uit te zwaaien.

Diezelfde dag nog zijn we door gereden naar Hand in Hand. Een community voor verstandelijk en geestelijk beperkte kinderen. Ik heb me laten vertellen dat ze hier in Ghana niet weg zijn van gehandicapten en dat ze zelfs verstoten worden. Bij Hand in Hand hebben ze een thuis en krijgen ze ontzettend veel liefde. Wat ben ik blij dat er zo'n organisatie bestaat hier in Ghana. Elise en ik hebben armbandjes gekocht en een soort van portemonnee tasje gekocht wat gemaakt is door de kinderen zelf. Net voordat we de taxi in stapte om naar ons volgende trip te gaan kwam er een gehandicapt meisje naar me toe en vroeg of ik pijn had aan mijn knieën. Ik antwoordde ja en ze legde heel lief een arm op mijn schouder. Vervolgens liet zij een klein wondje op haar elleboog zien en zei dat ze ook pijn had. Waardoor ik heel lief ook een arm op haar schouder legde en ik een lach op haar gezicht zag komen. Er hoeven maar zulke kleine dingetjes te gebeuren hier en het maakt mijn dag al goed.

Daarna gingen we een bezoekje brengen aan de apen. De mensen in de buurt van Boabeng en Fiema geloven dat apen heilig zijn en geen kwaad mag worden aangedaan. Ze denken dat apen overleden mensen uit de slaventijd zijn en dat hun geest nu voort leeft in de apen. Er leven in totaal meer dan duizend apen en zijn beschermd in een bomenreservaat tussen de twee dorpen in. Wij hebben samen met een gids er doorheen gelopen en hebben de apen zelfs bananen gevoerd. Brutaal waren ze zeker. Wanneer ze een banaan zagen was die negen van de tien keer al uit je handen voordat je het zelf door had. Ondanks dat de zeggen dat het mensvriendelijke apen zijn stond ik toch een beetje te trillen op mijn benen. Helemaal nadat ze op me sprongen en aan mijn shirt gingen hangen. Het blijven nou eenmaal dieren in het wild. Er was zelfs een apenbegraafplaats. Als er een aap overlijdt regelen de dorpsbewoners een hele dienst voor ze en krijgen ze een kistje om in te rusten.

Als laatste die dag zijn we de Kintampo Waterfalls wezen bezoeken. Die was te bereiken met om precies te zijn 150 traptreden. Naar beneden ging wel lekker en we dachten ach dit valt wel mee. We waren alleen even vergeten dat we deze treden straks ook weer met 40 graden omhoog moesten lopen. Het zat er vol met Ghanezen jongeren en iedereen wilde met ons op de foto. Ze bleven achter elkaar door maar komen en komen. We kwamen er zelf bijna niet eens aan toe om foto's te maken. Op de trap terug en boven gingen de plaatjes schieten gewoon nog door. Als koos make-up loos, helemaal bezweet, met onze lelijke toeristen outfits aan lopen we hier en nog iedereen wilt met ons op de foto. Famous in Ghana! Heel veel denken hier ook dat Elise en ik zusjes zijn of zelfs tweeling. Wanneer we dan uitleggen dat we vriendinnen zijn blijven ze nog steeds zusjes tegen ons zeggen. De volgende keer als het gevraagd word zeggen we wel gewoon dat we zusjes zijn, ghanese zusjes.

Met mijn knieën gaat het gelukkig al een stuk beter. Er begint al een gezonde nieuwe huid onder te komen. We hebben de wond meerdere malen schoongemaakt en de antibiotica slaat goed aan. Ik kan ook weer zo goed als normaal lopen. Echt een hele opluchting. Beetje jammer alleen dat de foto's van de afgelopen dagen en die nog gaan komen half verpest zijn haha. Ik hoop dat ik er niet al te grote littekens aan overhoud en anders zie ik het maar als een levenslange aandenken aan Ghana die op mijn lijf gedrukt staat.

We zijn nu net aangekomen bij Mole National Park. De plek waar ik verliefd ben geworden op Afrika!

Liefs van mij,

Kop op!

Lieve allemaal,

Na een relaxed dagje op Ko-sa Beach ging onze wekker de ochtend daarna alweer vroeg. Het volgende Beach resort stond op de planning, Kangaroo Pouch Beach resort. Elise en ik hebben daar een surf les genomen. We begonnen met een korte warming up. Stukje rennen over het strand, zwaai oefeningen en een stretch. Daarna hebben we de handelingen geoefend op het strand. Toen was het tijd voor het echte werk. De zee in en surfen maar! Na twee opgezwollen knieën, een teen uit positie, een bikini broekje wat afzakte en vijf uur verder kon ik het nog steeds niet. Na nog meer oefenen, oefenen en nog eens oefenen zei ik tegen mijn surf instructeur: I try it one more time, last is best. En JAHOOR toen lukte het om twee seconden te blijven staan. Ik heb zelfs in die korte tijd dat ik stond nog even een dansje gedaan van blijdschap. Mijn instructeur toonde een grote glimlach op zijn gezicht en gaf me een high5. Hij waardeerde mijn doorzettingsvermogen. Het moest en zou me lukken pas dan dan zou ik de zee uitstappen. Maar wat had ik de volgende ochtend toen ik wakker werd spijt dat ik niet een paar uur eerder tegen mijn instructeur had gezegd "I try it one more time, last is best". Ik werd namelijk wakker met op allebei mijn knieën een enorme schaaf/brandwond. Pijn wat het deed en lopen ging me verre van gemakkelijk af..

Die dag gingen we een bezoekje brengen aan het dorpje Nzulezu. Dit is een klein dorpje wat gebouwd is op palen met ongeveer vijfhonderd inwoners. Vanaf het plaatsje Beyin was het een uurtje varen met de kano. Onze gids peddelde ons erheen. Het was een rustige omgeving en een mooie natuur met op de achtergrond brullende apen. We zagen ze alleen niet, maar het feit dat je ze gewoon alleen al hoort en er nier ver vandaan bent is al gaaf. Het dorpje zelf vond ik verder niet zo heel veel voorstellen. Van te voren was het de bedoeling dat we daar ook bleven slapen maar de planning was gewijzigd. Vrijdag was het independent day hier in Ghana. Er is een driedaagse festival en laat dat nou net hier in Busua zijn waar wij hebben leren surfen. Iedereen had het erover en zei dat we erheen moesten. We besloten dus om weer terug te keren naar Busua. Het resort Kangaroo Pouch waar we verbleven konden we helaas niet meer slapen. De artiesten zouden daar namelijk verblijven. We hadden die avond ervoor een jongen uit de UK ontmoet. Hij werkte hier als vrijwilliger en regelde kamers voor mensen. Zo ging hij dat ook voor ons doen en had gezegd dat hij die volgende ochtend contact met ons zou opnemen. Uiteindelijk was dit iets meer gedoe dan we hadden verwacht. Hij liet maar niks van zich horen en wanneer wij hem probeerde te bellen werd er niet opgenomen. We zaten dus in spanning of we wel een slaapplek zouden hebben. Eenmaal terug gekeerd in Busua gingen we eerst nog even langs het Kangaroo Pouch resort om onze backpacks te halen. We konden ze daar die dag laten staan zodat we er niet mee hoefde te sjouwen en niet mee hoefde te nemen in de kano. We hadden ze neergezet op de bank en ze zouden naar een veilige kamer gebracht worden. Waar denk je dat we onze backpacks aantroffen toen we terug kwamen? Ja hoor, gewoon nog op diezelfde bank. Ze hebben daar dus gewoon open en bloot de hele dag gelegen. Daarna gingen we opzoek naar die jongen uit de UK. Toen hij ons aan zag komen lopen zagen we gelijk aan zijn gezicht dat hij ons vergeten was en verontschuldigde zich. Hij ging toen gelijk met ons opzoek naar een kamer. Na een aantal keer nee te hebben gezegd hadden we eindelijk een kamer. Het was een homestaying van een hele lieve Ghanese vrouw. Met de douche en wc helemaal aan de andere kant van de straat was het nog wel te doen. Er stond een bed, we konden slapen en dat was het belangrijkste.

Met veel pijn aan mijn knieën en strubbelend lopen gingen we s'avonds naar het feest toe. Natuurlijk was dit op de hoogste verdieping en moesten er eerst heel wat traptreden aan vooraf gaan. Gelukkig was daar mijn surf instructeur en nam mij op zijn rug de trap op. Hij had stiekem nog wat goed te maken. Helaas zat een dansje wagen er niet echt voor mij in. We gingen zitten aan een tafel en de kaarten kwamen tevoorschijn. Het werd een drank spelletje met onze Ghanese Busua vrienden. Inmiddels heb ik hier honderd vrienden gemaakt. Je hoeft alleen maar met je benen omhoog te zitten en een wond te hebben en iedereen komt naar je toe om te vragen hoe het gaat. De hele dag door verdraaid iedereen wel zijn nek, want ik word door iedereen aangestaard en nagekeken. Niet zo heel fijn.

De volgende dag hebben we toch maar een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis. Mijn knieën begonnen er steeds erger en erger uit te zien en lopen ging zowat niet meer. De vrouw die haar kamer aan ons verhuurde was zo lief om met ons mee te gaan. Het begon met wachten, wachten, wachten. Dat kan ook niet anders hier in Ghana. Eerst moest ik al alleen betalen voor een pasje. Wanneer ik vroeg om een bonnetje uit te schrijven voor mijn reisverzekering kreeg ik als antwoord dat het zaterdag was en dat ik maandag maar moest terug komen. Maar dat gaat een beetje moeilijk als je aan het rondreizen bent.. Toen werden we doorgestuurd om antibiotica te halen. Zesenvijftig pillen in totaal en ik moet er acht per dag slikken. Die kunnen er ook nog wel bij, alsof ik nog niet genoeg pillen moet slikken hier in Ghana haha. Toen mijn wonden werden schoongemaakt heb ik het hele ziekenhuis bij elkaar gehuild en de hand van de zuster fijngeknepen. Was was dat verschrikkelijk. Wanneer ik serieus gewoon op één meter afstand werd uitgelachen door de verpleegsters en andere mensen die meegenoten van mijn pijn heb ik nog even extra hard in de hand van de zuster geknepen.

Met een beperking ga ik mijn laatste twee weekjes in. Balen doe ik als een stekker maar ook hier kom ik weer sterker uit. Kop op!

Liefs van mij

Paradise

Lieve allemaal,

De week van het afscheid zit erop. Donderdag was het dan echt de allerlaatste keer dat ik op het houten plankje in de motor king stapte en door de zandvlaktes naar de kindjes gebracht werd. Janet mijn gastmama had woensdag in de lokale taal aan de kindjes verteld dat het donderdag onze laatste dag was. Daarvoor was het elke ochtend maar weer de vraag en de hoop dat ze de motor king aanzagen komen met ons erin. Nu weten ze dat we niet meer terug komen. Ze stonden ons donderdag dan ook extra enthousiast op te wachten. Ik had mij boxjes meegenomen. Wanneer de muziek aanging kwam er een lach op hun gezicht en gingen de voetjes van de vloer. Eerder die week hebben we ze leren loomen. Wat waren ze blij toen we die bak donderdag weer tevoorschijn haalde. Ze waren allemaal in to the loom bandjes dat wij een poging zagen om één van de hutjes binnen te sluipen. We hebben 100 ballonnen opgeblazen als verrassing die we vervolgens allemaal naar buiten gooide. Wanneer ik soms even door het gleufje van de deur naar buiten keek zag ik de kindjes allemaal zoet bezig zijn met hun loom bandjes. Toch wel fijn om te zien dat ze zich ook kunnen vermaken als wij niet bij ze zijn. In die twee maanden hebben we elke dag spulletjes meegenomen. Elke dag namen we het ook weer meer terug zodat niet alles al stuk zou zijn voordat wij weggingen. De laatste dag hebben we aan ieder kindje iets gegeven. Het was uiteraard weer één grote chaos. Nadat we de spulletjes hadden gegeven was het tijd om te gaan. Liz en ik probeerde nog ons liedje met ze te zingen als afsluiting maar ze waren veel te druk met hun gekregen spulletjes. Het blijven nou eenmaal kinderen haha. Met dubbele gevoelens stapte ik de motor king in en reden we bij het weeshuis weg, door het dorpje heen zo de zandvlaktes weer in. Nog één keer zwaaide ik en tot op het laatste moment keek ik om..

Vrijdag middag stond ons weer een lange busrit te wachten terug naar Accra. Om half 4 's middags vertrokken we en de volgende ochtend om half 6 waren we aangekomen. Ik stapte in de bus en voordat ik het wist waren we er al. Gaat de tijd ooit nog langzaam hier in Ghana als zelfs de busrit al snel gaat? Die dag zijn we naar het Art Center geweest om souveniertjes te shoppen. Die avond hebben we geslapen in het hostel waar ik mijn eerste nachten in Ghana ook heb geslapen. De volgende ochtend gingen we al vroeg naar Helping Hand. We kwamen de poort binnen en de kindjes stormde gelijk op ons af en sprongen in onze armen. Het verschil tussen het weeshuis in Suluya waar ik vrijwilligerswerk heb gedaan en dit weeshuis in het zuiden is onwijs groot. De kindjes daar hebben zowat alles. Ze kunnen zo vaak douche wanneer ze willen, krijgen 3x per dag eten, hebben allemaal een bed om in te slapen en gaan naar school toe. Het enige wat ze missen zijn ouders die voor ze zorgen, wat natuurlijk verschrikkelijk is. Al die dingen hadden ze niet in het noorden. Wat mij ook opviel is dat ze onwijs goed Engels kunnen spreken. In het noorden bestond mijn communicatie met de kindjes alleen uit handen en voeten. Het was echt alsof ik in een totaal andere wereld was. Dat er zo'n groot verschil kan zijn binnen één land. Ik ben blij dat ik nu zowel het noorden als het zuiden heb gezien. Het noorden was een enorme shock en in het begin twijfelde ik heel erg of ik wel de goede keus had gemaakt. Doordat ik het beide nu gezien heb ben ik toch blij dat ik voor het noorden heb gekozen. Daar ben ik echt nuttig geweest. Het heeft bevestigd dat ik een goede keus voor mezelf heb gemaakt en dat geeft mij een voldaan en prettig gevoel. Samen met Liz heb ik mijn eerste deel goed afgesloten. Ik heb er een vriendin bij gekregen!

Maandag ochtend is het laatste deel van mijn avontuur in Ghana ingegaan samen met Elise. Daar stonden we dan aan de weg met onze volgeladen backpack tassen op onze rug, nog een allerlaatste knuffel aan Liz en toen stapte we de trotro in op naar drie weken veel zien, gezelligheid en vakantie! Gisteren hebben we al veel gezien. Eerst zijn we naar Kakum National Park geweest waar we over touw bruggen hebben gelopen. Het was niet zonder gekraak maar ik leef nog. Daarna zijn we naar monkey forest geweest waar we verschillende aapjes hebben gezien. De eigenaar hiervan was een Rotterdammer. Een hele vriendelijke man. We hebben daar nog heerlijk een tosti gegeten en een glas cola gedronken. Daarna zijn we naar Hans Cottage geweest waar we op de foto konden met een krokodil. Ondanks dat we gehoord hebben dat er een Amerikaans meisje vorig jaar haar halve gezicht verloor wanneer ze op de foto ging was dit geen rede voor ons om dit niet te doen en hebben we het toch gedaan. Je bent tenslotte maar één keer in Afrika! Vandaag stond cape coast castle op de planning. Het was erg indrukwekkend om te horen hoe de Nederlanders hierbij betrokken waren. Onze gids maakte er alleen een beetje een langdradig verhaal van. Na dertig minuten aandachtig luisteren werden we het al beetje zat. Daarna zijn we naar ko-sa beach gegaan. Een resort van een Nederlandse vrouw aan het strand. Hier zag ik in tijden weer eens een stromende douche en een wc die ik gewoon normaal kon doortrekken. Zo ben je nog in het armste van het armste en zo lig je op het strand omringd door palmbomen te drinken uit een kokosnoot die net uit de boom is gehakt.

En toch nog steeds ben ik in Ghana. Het voelt als een paradijs!

Liefs van mij

Vijftig

Lieve allemaal,

Schatjes

Lieve allemaal,

Anders maar normaal

Lieve allemaal,

Verliefd

Lieve allemaal,